2. امر به معروف;

3. نهى از منكر;

4. پيروى از سيره جدش پيامبر و پـدرش على(عليه السلام) و زنده كردن سيره آن دو بزرگوار.

2. سكوت نابخشودنى

امام حسين(عليه السلام) هنگام عزيمت به سوى عراق، در منزلى به نام «بيضه» خطاب به سپاه «حُـّر» خطبه اى ايراد كرد وطى آن انگيزه قيام خود را چنين شرح داد:

«مردم! پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله) فرمود: هرمسلمانى با سلطان ستمگرى مواجه گردد كه حرام خدا را حلال شمرده و پيمان الهى را درهم مى شكند، با سنت و قانون پيامبر از درِ مخالفت در آمده در ميان بندگان خدا راه گناه و معصيت و عدوان و دشمنى در پيش مى گيرد، ولى او در مقابل چنين سلطانى، با عمل و يا با گفتار اظهار مخالفت نكند، بر خداوند است كه اين فرد (ساكت) را به كيفر همان ستمگر (آتش جهنم) محكوم سازد.

مردم! آگاه باشيد اينان (بنى اميه) اطاعت خدا را ترك و پيروى از شيطان را برخود فـرض نموده اند، فساد را ترويـج و حـدود الهى را تعطيل نموده، فىء را (كه مختص به خاندان پيامبر است) به خود اختصاص داده اند و من به هدايت و رهبرى جامعـه مسلمـانـان و قيام برضـد اين همه فساد و مفسدين كه دين جـدم را تغيير داده اند، از ديگران شايسته ترم...» .[1]

3. محو سنت ها و رواج بدعت ها

امام حسين(عليه السلام) پس از ورود به مكه، نامه اى به سران قبايل «بصره» فرستاد و