كه همّت او دنيائى باشد كه از آخرت باز دارد» و ارتباط جمله ناقص بر مكمّل به واسطه «كه»، «تا»، «اگر»، «چون» و مانند اين ها باشد، به خلاف ارتباط دو جمله كامل نسبت به يكديگر كه گاهى به خودى خود حصول يافته: «حاتم، سخى است»، «انوشيروان، عادل است» و گاهى به واسطه «و»، «امّا»، «چه» و مانند اين ها به وقوع پيوند]د[.

تبصرةٌ: اين كه در نحو عربى، جمله و غير آن را به اقسام كثيره مقسوم داشته و هريكى را به اسمى، مسمّى دارند، از آن راه است كه هر يك از اقسام مختلفه، داراى حكمى است ماوراى حكم ديگرى و على هذا اكثر تقسيمات مذكوره نسبت به زبان پارسى بىوجه باشد والاّ به ملاحظات بى پايان، هزاران اقسام افزوده و هر يكى را نامى دادن ممكن و روا باشد.