تثبيت روش قبل از اسلام مى باشد، آيا آن ارتكاز و اشتهار به منزله يك قرينه حاليه دركلام نمى باشد؟

درست است كه ظاهر آيه فقط دستور مى دهد كه مردان در باره زنان خود چنين وصيتى بنمايند ولى علم مخاطب به روش قبلى در باره « عده» وفات، او را رهبرى مى كند كه مقصود از « وصيت» همان وصيت برعده وفات بروضع پيشين است.

قرائن حالى را فراموش مكنيد:

نويسنده مانند برخى، چشم خود را به دلالت مطابقى دوخته و مى گويد:« آيه ابداً در صدد عده وفات نيست» ولى از قرائن حالى كه پيوسته در ذهن مخاطب بوده و تاريخ و روايات صحيح آنها را در اختيار ما گذارده غفلت ورزيده و از معناى «التزامى » كه لازمه اين عبارت است سرباز زده است.

بهترين گواه بر اين كه اين آيه در صدد اشاره به همان وضع زمان جاهليت است ايـن است كه كلمـه « حـول » را با « الـف و لام» به كار برده و فرموده است:(اِلـىَ الْحـَوْلِ) وهرگاه ناظر به وضع پيشين در عصر جاهلى نبود، و فقـط مى خواست بفرمايد كه وصيت كنيد زنانتان يك سال حق سكنى و نفقه داشته باشند شايسته بود بفرمايد: « الى حول» و ديگر نيازى به تعريف « حول» نبود.

تصور اين كه مقصود از « الحول» همان حول وفاتست و مى خواهد بگويد بايد اين يك سال درهمان سال وفات باشد، نه سال هاى بعد، بسيار بى پايه است زيرا به ذهن كسى خطور نمى كند كه سال مورد وصيت غير از سال وفات باشد تا با تعريف « حول» تعيين آن را ثابت نمايد.

ما از نويسنده كتاب دو گله داريم:

1 ـ چرا با داشتن مطالعات ديرينه تفسيرى!! از توجه به قرائن حالى كه براى