من تو و قوم تو را در گمراهى آشكار مى بينم».

همه اين گفتگوها در سرزمين عراق انجام گرفته است، نه در سرزمين فلسطين و نه در سرزمين حجاز. روشن ترين گواه بر اينكه تمام مذاكرات ابراهيم با آزر از وعده دعا گرفته تا تبرى در سرزمين عراق بوده است آيه ياد شده در زير است:

(قَدْ كانَتْْ لَكُمْ اُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي اِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ اِذْ قالوُا لِقَوْمِهِمْ اِنّا بُرَءاؤا مِنْكُمْ وَ مِمّا تَعْبُدُونَ ومِنْ دُونِ اللّهِ كَفَرنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ ا لْعَداوَةَُوَالْبَغْضاءُ اََبَداً حَتّى تُؤمِنُوا بِاللّهِ وَحْدَهُ إلاّ قَوْلَ إِبْرًّهِيمَ لإَبِيهِ لأسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ ما اَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللّهِ مِنْ شَي) ( ممتحنه، آيه 4).

« براى شما در ابراهيم و افرادى كه با او بودند پيشوائى خوبى است آنگاه كـه به بستگان خود گفتند ما از شما و از معبودهاى شما جز خدا دورى مى جوييم ما به آنها كفر مى ورزيم ميان ما و شما دشمنى و عداوت پيوسته آشكار گشته است تا به خداى واحد ايمان بياوريد مگر گفتار ابراهيم به پدر خود كه در حق تو استغفار مى كنم و مالك چيزى براى تو از خدا نيست».

اين آيه مى رساند كه ابراهيم در همان سرزمين قبل از مهاجرت به سرزمين فلسطين، وعده دعا داده است.

همچنين آيه ياد شده در زير مى رساند كه ابراهيم در همان سرزمين عراق قبل از مهاجرت، از پدر بريد و ديگر در حق او استغفار نكرد آنچنانكه مى فرمايد:

( وَ ما كانَ اسْتِغْفارُُ اِبْرًّهِيمَ لإَبِيهِ إلاّ عَنْ مَوْعِدَة وَعَدَها إيّاهُ فَلَمّا تَبَيَّنَ لَهُ عَدُوٌّ للّهِ تَبَرَّاَ مِنْه إنَّ إبْراهِيمَ لأوّاهٌ حَلِيمٌ)

( توبه ، آيه 114).

« طلب آمرزش ابراهيم براى پدر خود به خاطر وعده اى بود كه به او داده بود وقتى روشن شد كه او دشمن خدا است از او دورى جست و حقا كه ابراهيم مردى برد بار بود».