در اين جا نمونه اى را به عنوان مثال ياد آور مى شويم:

خداوند در سوره شعراء آيه 173 در باره قوم لوط چنين مى فرمايد:

( وَ اَمْطرْ نا عَلَيْهِمْ مَطَراً فَساءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ)

(الشعراء،آيه 173)

« ما برآنان بارانى فرستاديم چه بد بود باران بيم شدگان».

اين آيه به طور اجمال از فرستادن باران سخن مى گويد ولى روشن نيست كه اين ريزش، از چه مقوله اى بوده است، آيا ريزش آب بود يا ريزش سنگ ولى آيه ديگر، ابهام آيه مورد نظر را رفع مى كند آنجا كه مى فرمايد:

( وَ اَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ حِجارَةً مِنْ سِجِّيل) ( حجر، آيه 74)

« ما آنان را سنگباران كرديم ».

كلمه « حجـارة» روشنگر ابهام آيه نخست مى باشد.

براى اين كه در اين مورد به صورت گسترده سخن گفته باشيم نمونه ديگرى را نيز مى آوريم.

قرآن در موردى مى فرمايد:

( هَلْ يَنْظُروُنَ اِلاّ اَنْ يَأْتِيَهُمُ اللّهُ فِيْ ظُلَل مِنَ الْغَمامِ وَ الْمَلائِكَةُ وَ قُضِىَ الأمْرُ وَ اِلىَ اللّهِ تُرْجَعُ الامُورُ)( بقره، آيه 210)

« يهودان انتظار دارند كه خدا در سايبانهاى ابر با فرشتگان به سوى آنها بيايد ( در صورتى كه ) كارها يكسره گرديده است ( و سرانجام اشخاص معين شده است ) و همه كارها به سوى خدا باز مى گردند».

ظاهر اين آيه، خالى از ابهام نيست زيرا آمدن و رفتن از اوصاف جسم است و ذات مقدس خدا از جسم و جسمانيات پيراسته است، در اين صورت بايد ابهام آيه را از طريق ديگر از بين ببريم، يكى از آن طرق، دقت در آيات مشابه است كه مضمون اين آيه در آن تكرار شده است و مشابه آيه فوق آيه 33 سوره نحل است كه آشكارا مى رساند كه مقصود از آمدن پروردگار، آمدن دستور الهى است از عذاب و