هرگز نبايد بر مفاهيمى كه از مفردات آيه در ذهن ما موجود است تكيه كرد و براساس آن، آيه را تفسير نمود زيرا چه بسا بر اثر مرور زمان در معانى الفاظ، دگرگونى پيدا شده و معانى معروف در عصر رسالت به نوعى تغيير كرده است اين جا است كه بايد به ريشه يابى پرداخت و معانى ريشه اى را به دست آورد آنگاه به تفسير آيه توجه نمود.

مثلاً لفـظ « عصـى» و « غـوى» در عرف امروز به معنى « گناه كرد» و يا «گمراه شد» مى باشد درحالى كه معانى ريشه اى اين الفاظ غير آن چيزى است كه امروز در اذهان ما جاى گرفته است.

گروهى را مى بينيم كه با آيه: « وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى» ( سوره طه، آيه 121) برعدم عصمت پيامبران استدلال مى كنند و تصور مى كنند كه لفظ « عصى» و «غوى» در عصر رسالت به همان معنى بود كه امروز در اذهان ما وجود دارد درحالى كه اگر اين دو لفظ از نظر معنى، ريشه يابى گردند خواهيم ديد كه اين دو لفظ، دو معنى ريشه اى دارند كه آنچه كه امروز از اين دو لفظ در ذهن موجود است متطوّر و مشتق از آن معانى ريشه اى مى باشند و هرگز معنى اصيل اين دو لفظ، ملازم با معصيت اصطلاحى نيست [1].

بهترين كتابى كه مى تواند راهنماى ما در پيدا كردن معانى ريشه اى الفاظ قرآن باشد، همان كتاب « المقاييس» نگارش احمد بن فارس بن زكريا، متوفاى سال 395 مى باشد.

اين كتاب در شش جزء در مصر چاپ شده است و تمام سعى مؤلف كتاب، اين است كه معانى ريشه اى الفاظ را دراختيار ما بگذارد و آنگاه ياد آور مى شود كه معانى ديگر چگونه به تدريج از اين ريشه اشتقاق يافته و به ظاهر به صورت معانى مستقلى در آمده است.