از آنجا كه در آيات قرآن تناقض وجود ندارد بايد در مقام جمع گفت:پاداشى كه پيامبر در سوره هاى « شورى» و « سبأ» طلبيده است غير آن است كه در آيات ديگر آن را بر عهده خدا گذارده است، پاداشى را كه به نفع مردم تمام مى شود، و نتيجه آن به خود آنها بر مى گردد، مطالبه نموده است مانند« مودت قربى » كه وسيله سعادت خود مردم است ( توضيح اين قسمت خواهد آمد) ولى پاداشى كه نتيجه آن فقط به خود پيامبر باز گردد بر عهده مردم نيست، بلكه به عهده خود خدا است.

خلاصه: اجر واقعى پيامبر كه مربوط به خود او باشد، نه بر ديگران، برعهده خدا است و چون در دنيا چنين پاداشى به پيامبر و يا ديگر انبياء داده نشده است، طبيعتاً مقصود همان درجات اخروى است ولى پاداشى كه به ظاهر پاداش است ولى اگر درون آن را بشكافيم، سود آن به خود مردم باز مى گردد، يك چنين اجرى را رسول گرامى به حكم آيه سوره « سبأ» درخواست كرده است و چنين اجرى جز «مودت قربى » ومانند آن نمى تواند باشد، زيرا مودت بستگان رسول گرامى اگر چه به ظاهر به نفع پيامبر است ولى نتيجه آن به خود مردم باز مى گردد زيرا اهل بيت پيامبر« ثقل اصغرند» ومانند كتاب خدا، مايه هدايت و سبب سعادت مى باشند و دوستى آنان مايه پيروى از آداب و اخلاق، آنان مى باشـد و در نتيجـه مايه رستگارى دوسـتدار مى گردد و در اين صورت صحيح است گفته شود « قُلْ ماسَئَلْتُكُمْ مِنْ اَجْر فَهُوَ لَكُمْ» (سبأ، آيه 47).

به ديگر سخن: كدام پاداش است كه در ظاهر اجر رسالت ولى در حقيقت صد در صد به سود مردم باشد؟ يك چنين پاداش جز محبت بستگان او و يا نظائر آن چيز ديگرى نمى تواند باشد زيرا محبت به نزديكان و خويشاوندان او، مايه تمسك به اسباب هدايت است و بس.

مرحوم شيخ مفيد اشكال يادشده را به گونه اى ديگر حل كرده مى فرمايد: استثناء درجمله: ( اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِىِ الْقُرْبى)استثناى متصل نيست، بلكه استثناء منقطع است، و معناى آن اين است كه ( قُلْ لا اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً لكِن ْ اُلْزِمُكُمُ ـ الْمَوَدَّةَ فِىِ الْقُرْبى وَ اَسْئَلُكُمُوُها) روى اين بيان آيه مورد بحث داراى دو جمله مستقله