« آنان كه به آنها دانش وايمان داده شده است گفتند.. در اين آيه به حكم عطف « ايمان » بر « علم» هريك ، مغاير ديگرى معرفى شده است.

نه تنها اين آيه است كه علم وايمان را مغاير يكديگر مى شمارد، بلكه در اأيات ديگر نيز بر اين مطلب اشاره هائى هست مانند:

( اَفَرَأيْتَ مَنِ اتَّخَذَ اِلهَهُ هَواهُ وَ اَضَلَّهُ اللّهُ عَلى عِلْم)

( سوره جاثيه،آيه 23)

« آيـا نمى بينـى آن كس را كه هـواى نفس خود را خداى خود اتخاذ كرده (و به جاى پرستش خدا، آن را مى پرستد) وخود را با داشتن علم و آگاهى ( بر بى پايگى مسلك خود) گمراه كرده است».

در اين آيه، فرد « عالم» ، « ضال»، «گمراه»، «فاسق»، و گنهكار» معرفى شده است با اين وضع چگونه مى توان گفت: كه عالم و علم در قرآن به معنى مؤمن و ايمان است ؟.

حق اين است كه بايد گفت تعبير از گروه دوم به « راسخان در علم» مى رساند كه اين گروه به خاطر استوارى در دانش، از تأويل متشابه آگاه مى باشند.

ب ـ معنى متشابه، گواه بر آگاهى راسخان است

در بحث بيست و ششم، معنى «متشابه» را روشن كرديم و معلوم شد كه مقصود از متشابه، آياتى است كه دلالت آنها بر مقاصد واقعى، ثابت و استوار نبوده و بايد از طريق مراجعه به «محكم» كه « ام الكتاب » مى باشند، ابهام متشابه را برطرف كرد.

هرگاه معنى متشابه همان است كه بر گزيده شد، طبعاً راسخان در علم از تأويل و مآل چنين آيات آگاه بودند و همه آيات قرآن براى آنها مفهوم خواهد بود و هرگز صحيح نيست كه تأويل چنين آيات در انحصار خدا باشد زيرا فرض اين است كه خدا قرآن را براى هدايت بشر و بهره گيرى از معارف و مطالب آن فرستاده است و