اجمال كلمه « صلوة وسطى» استدلال مى نمايند كه مفهوم آن روشن ولى مصداق آن روشن نيست همان طور كه ياد آورشديم: اين نحو استدلال اختصاص به آيه مورد بحث ندارد بلكه درتمام مجملات قرآن اين سخن حاكم است، ولى مؤلف تفسير، مدعى است مدرك آنان در اين باره نامفهومى كلمه « قانتين» است و چون در لغت، معانى گوناگون دارد، از جمله: خضوع و خشوع و ساكت بودن... ولذا ما بايد با مراجعه به روايات مقصود واقعى را به دست بياوريم.

به طور مسلم يك چنين استدلال از يك فرد متخصص در فن تفسير بسيار بعيد است، زيـرا بدون شك معـنى « قنوت» همان خضوع و خشوع است، و آنچه دركتاب هاى لغت و تفسير درتوضيح اين لفظ نقل شده همگى اشاره به يك معنى وسيعى است مثلاً در « قاموس» مى گويد: « القنوت: الطاعة، والسكوت، والدعاء والقيام في الصلاة، والإمساك عن الكلام و « قنت»: اطال القيام في صلاته، وادام الحج و تواضع للّه» چنان كه ملاحظه مى فرمائيد تمام اين معانى به يك معنى كلى اشاره مى كند و آن خضوع و تواضع است كه به وسائل گوناگون از طريق ( حرف نزدن، طول دادن قيام درنماز و...) تحقق مى پذيرد بنابراين لفظ مزبور از هر نظر روشن است، و اجمالى ندارد تا به روايات مراجعه شود.

از اين نظر بسيار شايسته بود كه مؤلف تفسير، نام كتابى را كه اين استدلال از آن نقل نموده به ضميمه شماره صفحه، معين كند در صورتى كه در روايات صحيحه ما لفظ مزبور كاملاً همان طورى كه اهل لغت تفسير كرده اند، معنا شده است چنانكه ابن سنان از امام صادق (عليه السلام) نقل فرموده كه آن حضرت لفظ مزبور را چنين توضيح داد: « اقبال الرجل على صلاته و محافظته على وقتها، حتى لايلهيه عنها ولا يشغله شيئ» : مرد متوجه نماز گردد، و بر وقت اداء آن مواظبت نمايد، و چيزى اورا از نماز باز ندارد [1].

سپس نويسنده تفسير از همان افراد ( طرفداران تفسير قرآن به روايت) شأن نزولى به قرار زير نقل مى كند « قبل از نزول اين آيه مردم در حين نماز با هم صحبت