(صلى الله عليه وآله وسلم) شتافت و دركنار تربت پاك محبوب ديرين خود مى گريست . ناگاه چشمش به دو يادگار پيامبر (حسن و حسين) افتاد. آنان را درآغوش گرفت و چون از وى خواستند بار ديگر اذان بگويد، برخاست و درجايگاه مخصوص كه درزمان رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)براى اذان گفتن مى ايستاد، قرار گرفت . وقتى نداى تكبير بلال به گوش مردم مدينه رسيد، همه از خانه ها بيرون آمدند و به سوى مسجد النبى شتافتند و هنگامى كه فرياد زد: «اَشهَدُ اَنِّ مُحَمـِّداً رَسـُولُ اللـهِ»، صـداى شيون و نالـه مردم بلنـد شد و چنان مى گريستند كه هرگز شهر مدينه آن حالت را به خود نديده بود.[1]

گواهى سنِّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)

روايات اسلامى درزمينه زيارت آن حضرت بسيار است ودانشمندان ومحدثان بزرگ دركتب روائى خود به آنها پرداخته اند و ما نيز به عنوان نمونه، به چند حديث شريف اشاره مى كنيم:

1 ـ بسيارى از راويان معروف، از رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)حكايت كرده اند كه فرمود: