برخى از آنها را يادآور مى شويم:

1 ـ در سوره مباركه « نمل» چنين مى خوانيم:

( وَوَرِثَ سُلَيْمانُ داوُدَ وَ قالَ يا اَيُّها النّاس عُلَّمْنا مَنْطِقَ الطِّيْرِ وَ اُوتيِنا مِنْ كلِّ شَيئى اِنَّ هذا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ).

( وَ حُشِرَ لِسُلَيْمانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجنَّ وَاْلاِنْسِ وَ الطَّيْرُفَهُمْ يُوزَعُونَ. حَتّى اِذا اَتَوْ على وادِ النِّمْلِ قالَتْ نَمْلَةٌ يااَيُّها النِّمْلُ اُدْخُلُوا مَساكِنَكُمْ لايَحْطِمَنِّكُمْ سُلَيْمانُ وَ جُنُودُهُ وَهُمْ لا يَشْعُرُونَ ، فَتَبَسِّمَ ضاحِكَاً مِنْ قَوْلِها وَ قالَ رَبَّ اَوْزِعْنِيى اَنْ اَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الِّتى اَنْعَمْتَ عَلَىِّ وَ عَلى والِدَىِّ)[1].

«سليمان، وارث داود گرديد و چنين گفت: اى مردم، زبان مرغان به ما آموخته شد و از هر نوع نعمت به ما ارزانى گشت، اين فضل و بخششى آشكار است. و سپاهيان سليمان از جنيان و آدميان و مرغان، در ركاب وى حاضر شدند تا آنكه به وادى مورچگان رسيدند. مورى گفت: اى مورچگان همه به لانه هاى خود باز گرديد تا سليمان و لشگريان او ندانسته شما را پايمال نكنند. سليمان از سخن آن مور خنديد و گفت: خداوندا، به من توفيق عطا فرما كه شكر نعمتى كه برمن و پدر و مادرم ارزانى داشته اى، بجاى آورم».

ازاين آيات روشن الهى، به خوبى معلوم مى گردد كه سليمان