مقدسات اسلامى، از ديدگاه كتاب خدا وسخنان پيامبر گرامى و روش عملى مسلمانان صدر اسلام، به عنوان يك اصل مسلم قلمداد مى گردد وباضوابط مكتب رهايى بخش توحيد، هماهنگى كامل دارد.

ياد آ ورى

از انجا كه سوگند دادن به شخص و يا چيزى، موجب گراميداشت آن شخص و يا شيىِ مزبور است، و احياى خاطره آن را به دنبال دارد، از اينرو سزاوار است درانتخاب اشخاص ويا چيزهايى كه به آنها قسم ياد مى كنيم، دقت لازم را به كار بگيريم وتنها به كسانى قسم بخوريم كه در نزد خداوند، عزيز وارجمند باشند، تا با سوگند به آنان نام و يادشان جاودانه گردد. بنابراين بايد از سوگند به مشركان و گنهكاران كه در پيشگاه الهى ارزشى ندارند، جداً خوددارى كنيم، زيرا قسم خوردن به آنها، مايه زنده نگاه داشتن نام سردمداران كفر واشخاص آلوده به گناه مى باشد. بدين جهت پيامبر گرامى، مسلمانان را ا ز قسم خوردن به نياكانى كه درحال شرك از دنيا رفته اند، نهى مى فرمود.

گروهى از محدثان اسلامى چنين روايت كرده اند:

« اِنِّ رَسُولَ اللّهِ سَمِعَ عُمَرَ وَ هُوَ يَقُولُ : وَاَبِىْ. فَقالَ: اِنِّ اللّه يَنْهاكُمْ اَنْ تَحْلِفُوا بِابائِكُمْ » [1].