موجود، بيانگر احتياج او به اجزا ِخود است، واحتياج وى، درحكم امكان او است كه با وجوب وجود پروردگار، سازگارى ندارد.

قرآن مجيد، در سوره مباركه « اخلاص» به اين حقيقت اشاره دارد. واو را « احد» مى خواند :( قُلْ هُوَ اللّهُ اَحَد) همچنانكه در برخى از آيات او را « واحد» [1] مى خواند ، از آنجا كه اجزأ ندارد « احد» است و از آنجا كه « مانند» ندارد، « واحد» است .

2 ـ توحيد صفاتى

مى دانيم كه صفات الهى، بر دو دسته تقسيم مى شوند: صفات ثبوتيه و صفات سلبيه. صفات ثبوتيه عبارتند از صفاتى كه براى خدا اثبات مى كنيم، مانند علم، قدرت، حيات، اختيار و... اما صفات سلبيه بـه آن دسـته از صفات گفته مى شود كه از پروردگار بزرگ، نفى مى كنيم مانند اينكه مى گوئيم: خدا مركب نيست .

توحيد صفاتى،( درنزد قائلين به آن ) بدين معنا است كه صفات ثبوتيه خدا،عين ذات او هستند. گرچه اين قسم از توحيد، در ميان فِرَقِ اسلامى، مورد اتفاق نظر نمى باشد.