شرحها

در دو آیه دو حکایت و سرگذشت بررسی شده که هر یک نشانه‌ای از معاد و زنده شدن بعد از مردن است، اول خلاصه آنها را نقل کرده سپس به تفسیر آیات می‌پردازیم.
1- مردی از پیامبران خدا الاغی سوار شده با مقداری از طعام و آب که همراه دارد مشغول راه رفتن است، در اثنای راه به شهری یا دهی می‌گذرد که اهل آن همه مرده و خانه‌ها خالی و بی‌صاحب مانده‌اند.
آن پیامبر با دیدن آن منظره می‌گوید: خدا این مردم را چگونه زنده خواهد کرد، پس از این سخن او را در همانجا خواب و مرگ فرا می‌گیرد و صد سال تمام از مرگ او می‌گذرد. سپس خدا او را زنده می‌کند و می‌گوید:
چقدر در اینجا بوده‌ای؟ می‌گوید: یک روز یا مقداری از یک روز.
وحی می‌آید: نه بلکه صد سال در اینجا مانده‌ای، آن گاه وحی می‌رسد: به طعام و آبت نگاه کن که فاسد نشده‌اند (تو هم بی‌آنکه فاسد شوی همین طور مانده‌ای) و آن گاه برای آنکه شکی در دلش نماند خطاب می‌رسد: به الاغت نگاه کن و ببین چطور استخوانهای آن را رویهم سوار کرده و بر آنها گوشت می‌پوشانیم، او از دیدن استخوانهای الاغ یقین می‌کند که صد سال در آنجا مانده است، و چون زنده شدن الاغ را با چشم خود می‌بیند می‌گوید: دانستم که خدا به هر کاری تواناست ضمنا خدا به وی می‌گوید که زنده شدن تو نشانه‌ایست بر مردم که بدانند قیامت حتمی است.
2- ابراهیم علیه السّلام آن پیامبر عظیم الشأن روزی از خدا در خواستی کرد و گفت: پروردگارا به من نشان ده که مردگان را چگونه زنده خواهی کرد؟ خطاب رسید: آیا زنده شدن مردگان را باور نکرده‌ای؟ عرض کرد چرا، ولی می‌خواهم