[سوره البقرة (2): آیه 258]

اشاره

أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِی حَاجَّ إِبْراهِیمَ فِی رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ رَبِّیَ الَّذِی یُحْیِی وَ یُمِیتُ قالَ أَنَا أُحْیِی وَ أُمِیتُ قالَ إِبْراهِیمُ فَإِنَّ اللَّهَ یَأْتِی بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِها مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ (258)
258- آیا نگاه نکردی به آنکه با ابراهیم درباره پروردگار او محاجه کرد زیرا که خدا به او ملک عطا کرده بود، ابراهیم گفت: خدای من آنست که زنده می‌کند و می‌میراند گفت: من زنده می‌کنم و می‌میرانم، ابراهیم گفت: خدا خورشید را از مشرق می‌آورد تو او را از مغرب بیاور، (در این حال) آنکه کفر می‌ورزید مبهوت شد، خدا گروه ظالمان را هدایت نمی‌کند.

کلمه‌ها

حاج: محاجه در آیه به معنی مخاصمه و مجادله است، حجت در اصل دلیلی است که مقصود را روشن می‌کند، معنای اولی آن «قصد» است.
ملک: (بضم میم) حکومت. پادشاهی.
بهت: بهت به معنی تحیر و سرگردانی است، بهتان دروغی است که شخص را مبهوت می‌کند.

شرحها

این آیه مصداق و نمایشی است از طاغوت که در آیه گذشته بررسی شد، طاغوت در برابر پیامبر خدا ایستاده و ادعاء خدایی می‌کند و می‌گوید: حیات و مرگ در دست من است، باید مردم مرا خدا بدانند و مرا بندگی کنند، بالاخره