روایاتی در خصوص سوره فاتحة الکتاب

1- عیاشی از حضرت رضا صلوات اللَّه علیه نقل می‌کند بسم اللَّه ... باسم اعظم الهی از سیاهی چشم به سفیدیش نزدیکتر است
«انها اقرب الی اسم اللَّه الاعظم من ناظر العین الی بیاضها».
2- صفوان جمال از امام صادق علیه السّلام نقل می‌کند خدا هیچ کتابی نازل نکرده مگر آنکه اول آن بسم اللَّه الرحمن الرحیم بوده
«قال ابو عبد اللَّه علیه السّلام ما انزل اللَّه من السماء کتابا الا و فاتحته بسم اللَّه الرحمن الرحیم و انما کان یعرف انقضاء السورة بنزول بسم اللَّه الرحمن الرحیم ابتداء للاخری».
3- رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله به جابر بن عبد اللَّه فرمود: ای جابر بهترین سوره را که خدا در کتابش نازل فرموده است تعلیمت نکنم؟ گفت: آری پدر و مادرم فدای تو باد آن حضرت «الحمد للَّه ام الکتاب» را بر او تعلیم فرمود
«یا جابر الا اعلمک افضل سورة انزلها اللَّه فی کتابه»؟
این قسمتی از یک حدیث است و در قرآن فرمود:
«هی شفاء من کل داء الا السأم یعنی الموت».
4- حضرت صادق از رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله نقل کرده که فرمود: خدا با فاتحة الکتاب بر من منت نهاد
«قال رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله ان اللَّه منّ علی بفاتحة الکتاب»
این روایات، همه از تفسیر عیاشی نقل شده است.

موقعیت این سوره در زندگی انسان

این سوره در زندگی انسان اثر تام و تمام دارد، در این سوره، سخن از رحمت واسعه و ابدی خدا و از معاد و پرستش خدا و مدد خواستن از او و در ردیف پاکان عالم قرار گرفتن است. جامعه انسان بدون حکومت رحمت و عاطفه قابل بقا نیست. انسانها باید برنامه کارشان بر پایه رحمت و تعاون و همکاری باشد نه تضاد و پایمال کردن همدیگر. جهان روزی به سعادت می‌رسد که زندگی بر پایه توحید و معاد استوار باشد، تا این دو اصل در زندگی بشر حکومت نکند،