شرحها

در این پنج آیه: موقعیت صفا و مروه، سعی بین آن دو (که قسمتی از عمل عمره است)، کتمان حقائق، توبه بعد از اشتباه، مرگ در حال کفر بررسی شده است.
158- إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ به نظر می‌آید که این آیه تتمه مطالب آیات گذشته نباشد بلکه مطلبی جداگانه است و به نظر می‌آید که بعضی‌ها صفا و مروه و عمل «سعی» را از آثار ابراهیم علیه السّلام ندانسته و از ساخته‌های جاهلیت دانسته‌اند چنان که از حضرت صادق صلوات اللَّه علیه نقل شده، آیه در رد این شبهه آمده که: صفا و مروه هر دو از علامتهایی است که بوسیله خدا تعیین گشته و خدا در آنها یاد می‌شود بنا بر این:
فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِما حالا که هر دو از نشانه‌های خدا هستند مانعی نیست که در عمل حج و عمره در میان آن دو رفت و آمد «سعی» شود و عمل «هاجر» که برای آب یافتن به طفل صغیر خود میان آن دو سراسیمه می‌دوید به مرحله نمایش آید که یعنی در روزگار گذشته یک مرد موحد (ابراهیم) برای احیاء توحید زن و بچه‌اش را در این وادی گذاشت و او برای پیدا کردن آب و یا همنفسی میان دو کوه می‌گردید، و یا آن نمایش تذلل در پیشگاه خداست.
علی هذا نزول آیه برای رفع شبهه است نه برای اثبات وجوب «سعی» و ظاهر آنست که وجوب آن قبلا معلوم شده بود و ظهور آیه منافی وجوب آن نیست زیرا معنی آن چنین است: صفا و مروه از علائمی است که به دست خدا تعیین گردیده و ساخته مشرکان نمی‌باشد پس مانعی نیست که سعی واجب شده قبلی را میان آن دو انجام بدهید. راجع به اینکه آیه در «عمرة القضا» سال هفتم هجری