شرحها

در این آیات پیش از ماجرای تحویل قبله مقداری از حالات ابراهیم علیه السّلام و بنای کعبه و اینکه ابراهیم بر راستای توحید بود و باید از دین وی پیروی کرد، نقل شده است، این مطالب هم به یهود مربوط است که پیغمبر خدا از خاندان ابراهیم می‌باشد که انبیاء بنی اسرائیل نیز به او منتهی می‌شوند.
یعنی: خدا که نبوت را در خاندان ابراهیم گذاشته لازم است بعضی را بر بعضی ترجیح ندهید و همه را بپذیرید. و هم بر قریش که نسبشان بابراهیم می‌رسد و لازم بود بر پیامبری که از آن خاندان برخاسته ایمان بیاورند.
124- وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ.
مراد از کلمات دستورهایی است که به ابراهیم از جانب خدا داده شد از قبیل قربانی اسماعیل که درباره آن آمده: إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبِینُ صافات 106 و اسکان ذریه‌اش در سرزمین بی‌آب و علف مکه و تصمیم به شکستن بتهای بابل که در نتیجه به آتش انداخته شد. در مجمع از حضرت صادق صلوات اللَّه علیه روایت شده که کلمات همان دستور ذبح اسماعیل در خواب است. مبارزه با بت- پرستان نیز باید از کلمات باشد.
مراد از «فاتمهن» آنست که ابراهیم از عهده این امتحان‌ها برآمد و چون آن حضرت در حین آن امتحانها پیغمبر بود قهرا مراد از امامت در قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً اعطاء مقام دیگری است نه رسالت چنان که بعضی گفته است علی هذا ممکن است کسی پیامبر باشد و امام نباشد.
از این جهت است که در کافی از حضرت باقر صلوات اللَّه علیه نقل شده:
خدا ابراهیم را عبد اتخاذ کرد پیش از آنکه مبعوث گرداند و او را نبی گردانید