کلمه‌ها

قریه: شهر. قری در لغت به معنی جمع کردن است، شهر را از آن قریه گویند که مردم را در یک محل جمع کرده است، ده را نیز قریه گویند حتی به لانه مورچگان قری النمل گفته شده است (قاموس قرآن).
سجدا: جمع ساجد. مراد از آن در آیه، خضوع است.
حطة: حطه به معنی فرود آمدن و فرود آوردن است. لازم و متعدی بکار می‌رود حطة اسم از «استحط وزره حطة» یعنی خواست گناه او را بریزد رجز: (بکسر راء) لرزش، اضطراب. عذاب را از آن رجز گویند که می‌کوبد و می‌لرزاند.
استسقی: سقی به معنی آب دادن، استسقاء به معنی آب خواستن است.
عین: چشمه. معانی دیگری نیز دارد ولی اینجا چشمه مراد است.
اناس: جمع انس. اناس و اناسی هر دو جمع انس‌اند «کل اناس» هر جمعیت.
مشرب: مصدر میمی، اسم زمان و اسم مکان آید. آن در آیه اسم مکان است یعنی