ملك بهاء الدين طغرل نيكو سيرت (بود) بغايت منصف و غريب نواز، و بتواضع آراسته، و او از بندگان قديم عهد سلطان غازي معز الدين [و الدنيا] بود، و او را به تربيت بزرگ گردانيده بود، و حصار تهنكر كه ولايت بهيانه [2] بود، بدان راي مضاف بوده است، چون فتح كرد بد و تفويض فرمود، او آن بلاد را معمور گردانيد، و از اطراف هندوستان و خراسان تجار و معارف روي بدو نهادند جمله را خانه و اسباب (مي) بخشيد، و ملك ايشان ميگردانيد تا بدين سبب نزديك او ساكن ميشدند، چون سكونت قلعه تهنكر [3] او را و حشم او را موافق نيامد، در ولايت بهيانه، شهر [4] سلطان كوت بنا كرد، و اندران جا سكونت ساخت، و بطرف كاليور [5] مدام سوار ميفرستاد، و بعد از آنچه سلطان غازي از بالاي حصار كاليور بازگشت، او را فرمود: كه اين قلعه ترا مسلم مي‌بايد كرد.
بدين اشارت بهاء الدين طغرل، فوجي از حشم خود بپاي قلعه كاليور ساكن كرد، و بنزديك قلعه بر دو [6] فرسنگي حصار بنا كرد، تا سوار مسلمانان شب آنجا باشند، و هر روز بپاي قلعه ميتازند.
مدت يك سال برين قرار بودند، چون كار بر اهل [قلعه] كاليور تنگ شد به نزديك سلطان قطب الدين رسل فرستادند، و قلعه بسلطان قطب الدين دادند و ميان ملك بهاء الدين طغرل و سلطان اندك (مايه) غباري بود، و ملك بهاء الدين طغرل بس نيكو اعتقاد بود، و از وي در ديار بهيانه آثار خير بسيار ماند و درگذشت و برحمت حق پيوست. رحمة اللّه عليهم.