الحمد للّه الذي نصر الدين و قهر المشركين، و جعل حضرة غزنة دار السلاطين [2] و ايدهم بالظفر و النصرة علي المشركين و علي كسر اصنام الهند و قهر العناة من المتمردين [3]. و الصلوات [4] علي محمد خاتم النبيين، و السلام علي آله و اصحابه اجمعين.
اما بعد: چنين گويد داعي ضعيف محتاج، منهاج سراج عصمه اللّه تعالي عن الاعوجاج: كه اين طبقه مقصور [5] است، بر ذكر سلاطين شنسباني كه تخت حضرت غزنين، بشكوه ايشان زيب گرفت، و ممالك هند و خراسان [6] متفاخر بدولت ايشان گشت [7]، و اول ايشان از دودمان شنسبي [8] سلطان سيف الدين سوري بود، و بعد از آن سلطان غياث الدين حسين غزنين گرفت [9] اما ملكداري نكرد، و بعد از آن سلطان معز الدين محمد سام بگرفت و بگذشت و آن ملك به بنده خود (سلطان) تاج الدين يلدوز [10] سپرد و بر وي ختم شد (رحمة اللّه عليهم اجمعين).

سلطان سيف الدين سوري، پادشاه بزرگ بود، و از شجاعت و جلادت و مروت و عدل و احسان، و منظر بهي و فر شهي نصيبي داشت [12]، و اول كسي كه ازين دودمان بر وي اسم سلطان اطلاق كردند او بود، چون خبر حادثه برادر بزرگ او ملك الجبال بدو رسانيدند [13]، روي بانتقام سلطان بهرامشاه آورد، و از ممالك غور لشكر بسيار مستعد گردانيد، و روي بغزنين نهاد (و بهرامشاه را بشكست) و غزنين [را] بگرفت، و بهرامشاه از پيش او منهزم شد و بطرف هندوستان رفت، و سلطان سوري بتخت غزنين بنشست، و ممالك غور را به برادر خود، سلطان بهاء الدين كه پدر غياث الدين، و معز الدين بود بسپرد