قرب امامت البته باين فضيلت فايز ميگردد و صاحب كشاف گفته مراد از اين آيه هر چند آن حضرت است اما بلفظ جمع آورده است كه ديگران نيز متابعت آن حضرت بكنند و مؤيد اينكه آيه در شأن آن حضرت است و مراد از اين آيه آن حضرت است و مراد بولايت امامت است آنكه در صحيح مسلم و صحيح ترمذى از عمر و بن حصين روايت كرده‌اند كه حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم لشكرى فرستاد و حضرت امير المؤمنين عليه السّلام را امير آن لشكر كرد چون حضرت فتح كرد يك كنيز از غنيمت براى خود برداشت و لشكر را اين معنى خوش نيامد و چهار نفر از صحابه اتفاق كردند كه چون بخدمت حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مشرف شوند اين مطلب را بحضرت عرض كنند و قاعده چنان بود كه چون مسلمانان از جنگ بر ميگشتند اول بخدمت آن حضرت مشرف ميشدند و سلام ميكردند و بعد از آن بخانه‌هاى خود ميرفتند چون بخدمت آن حضرت رسيدند و سلام كردند يكى از چهار نفر برخاست و گفت امير المؤمنين عليه السّلام چنين كرد حضرت رسول رو از او گردانيد دويمى برخاست همان سخن را گفت باز حضرت رو گردانيد سيمى نيز گفت آن حضرت رو از او گردانيد چون چهارمى نيز گفت حضرت روى بايشان كرد و غضب از روى مباركش ظاهر بود سه مرتبه فرمود كه چه ميخواهيد از على بدرستى كه على از من است و من از اويم و او ولى هر مؤمن و مؤمنه است و ابن عبد البر در استيعاب روايت كرده است از ابن عباس كه حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بعلى بن أبي طالب عليه السّلام گفت كه تو ولى هر مؤمنى بعد از من پس معلوم شد كه ولايت امريست كه مخصوص باوست ولى كه در آيه است در شأن اوست و از فقره اول در حديث اول معلومست كه اختصاصى كه آن حضرت را به آن جناب بوده ديگرى را نبوده و ايضاً تخصيص به ولى بودن بعد از خود در هر دو دليل بر خلافتست زيرا كه محبت و نصرت در حال حيات نيز بود و هر عاقلى مى‌داند كه چنين كسى رعيت أبو بكر و عمر و عثمان و محكوم حكم ايشان نميتواند بود.

(دويم) آيه كريمه‌ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ‌

يعنى اى گروهى كه ايمان آورده‌ايد بترسيد از خدا و باشيد با صادقان و راستگويان در همه چيز خصوصاً در دعوى ايمان بكردار و گفتار و ظاهر است كه مراد بودن با ايشان متابعت ايشان است در گفتار و كردار نه آنكه ببدن و جسد با ايشان باشند زيرا كه آن محال است و بى‌فايده و معنى امامت همين است و چون خطابهاى قرآن مجيد عام است و شامل جميع امت و همه زمان هست باتفاق امت پس بايد كه در جميع زمانها چنين صادقى بوده باشد كه امت با او باشند و معلوم است كه صادق فى الجمله مراد اين است و الا لازم آيد كه هر كس راست‌