نميدانند و احاديثى كه در اين باب واقع شده حمل بر تقيه كرده‌اند بايد دانست كه معصوم بر ترك گناه مجبور نيست و ليكن حقتعالى لطفى چند نسبت باو ميكند كه او باختيار خود ترك معصيت كند بسبب قوه عقل و فطانت و ذكاء و كمال اهتمام در طاعت حقتعالى و تصفيه باطن از اخلاق ذميمه و تحليه آن باخلاق حسنه بمرتبه رسد كه محبت جناب اقدس الهى در دل او مستقر گردد و از قيد شهوات نفسانى و خيالات جسمانى رهائى يابد و پيوسته مشغول مطالعه جمال حق باشد و جلال و عظمت الهى بر دل او جلوه كند پس بسبب كمال معرفت پيوسته خود را منظور نظر پروردگار خود گرداند و غير آنچه رضاى محبوب او در آن است برگرد خاطرش نگردد و اگر نادرا خيال معصيتى در خاطر درآيد ملاحظه جلال الهى نگذارد كه پيرامون او گردد ايضا شرم كند از آنكه حضور چنين خداوند جليلى كه پيوسته مراقب اوست مرتكب معصيت او گردد و باين اسباب معصيت از او صادر نتواند شد و اگر چنان باشد كه جمعى گمان كرده‌اند كه حقتعالى او را مجبور ميسازد بر ترك معصيت هرآينه عصمت براى او كمال نخواهد بود و بر ترك آن ثوابى نخواهد بود و بدان كه آيات و اخبارى كه موهم صدور معصيت است از انبياء كه متضمن خطاى ايشان است مؤول است بارتكاب مكروه و ترك اولى و چون نسبت بجلال مرتبه ايشان اين نيز عظيم است تعبير از آن معصيت نموده‌اند و وجوه ديگر دارد كه در حيوة القلوب ذكر كرده‌ام و آنچه در تفاسير و تواريخ ذكر كرده‌اند از قصص انبياء متضمن خطاى ايشان است و اكثر از موضوعات و مفتريات سنيانست كه از كتب يهود برداشته از براى آنكه خطاهاى خلفاء جور خود را هموار كنند در كتب خود ايراد نموده‌اند و جمعى از ناقصان شيعه نيز آنها را در كتب خود ذكر كرده‌اند و احاديث بر رد آنها از طريق اهل بيت (ع) بسيار است كه در كتب عربى و فارسى ايراد نموده‌ام اين رساله گنجايش ذكر آنها را ندارد و بآنها اعتماد و اعتقاد نبايد كرد.

مقصد دويم بدان كه طريق دانستن حقيقت پيغمبران معجزاتست‌

زيرا كه هر كه دعوى مرتبه بلندى ميكند بمحض دعوى او باور نتوان كرد چنانچه‌

دعوى كند كه من از جانب پادشاه بر شما حاكمم بايد اطاعت من كنيد بمحض گفته او از او كسى قبول نميكند تا حجتى از جانب پادشاه مانند رقمى يا نشانى كه مخصوص پادشاه باشد نداشته باشد و معجزه فعلى است كه بشر از اتيان بآن عاجز باشد و بر خلاف مجراى عادت باشد و مقارن دعوى پيغمبرى صادر شود پس اگر فعلى باشد كه از بشر ظاهر شود آن معجزه‌