فرهنگ قرآن - امامی، عبد‌النبی - کتابخانه مدرسه فقاهت

نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : امامی، عبد‌النبی جلد : 1 صفحه : 267

عِنْدَ رَبِّکَ ثَواباً وَ خَیْرٌ أَمَلًا»، [1] آمده است که مراد از آن، اعمال خیر است. پس البتّه که ثمره آن تا ابد الابدین باقی می‌ماند. پس آن است باقیات، و معنای «خَیْرٌ أَمَلًا» این است که فاعل آن در آخرت به آن می‌رسد، آن چیزی را که در دنیا آرزوی رسیدن به آن را داشته، و آنچه در «خیر» آمده است، همان «الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»* است. [2]
در فرهنگ لغات نیز آمده که: بقی- بقاء ماند: استوار شد، و بقاء، به معنای زیست و زندگانی، و باقی، اسم فاعل است به معنای مانده و از نام‌های خداوند است. [3]
در معنای صالح آورده که: به معنای نیک، ضدّ فاسد، جمع آن صالحون، و مؤنث آن صالحه است. [4]
هم‌چنین در فرهنگ عمید آمده: باقی (به کسر قاف)؛ یعنی پایدار، پاینده، جاوید، بازمانده، به جا مانده. [5]
در معنای صالح هم آورده: نیک، نیکوکار، شایسته. صالحه، مؤنث صالح است به معنای زن نیکوکار، و نیز به معنای عمل نیک و حسنه است. [6]
و در مقدمه مرآة الانوار و مشکوة الاسرار فرموده: بقاء، ضدّ فنا و زوال است، و بقیّة الشی‌ء، آن چیزی است که بعد از آن می‌ماند، و در سوره هود، بقیة اللّه را به ائمه علیهم السّلام و به خصوص قائم علیه السّلام، تفسیر فرموده‌اند، و در سوره بقره مراد از: «وَ بَقِیَّةٌ مِمَّا تَرَکَ آلُ مُوسی وَ آلُ هارُونَ» را ذرّیه انبیا و برخی از آثاری دانسته‌اند که نزد ائمه علیهم السّلام موجود است، و در سوره زخرف کلمه «باقیة» تأویل به ائمه علیهم السّلام، و نیز تأویل به ولایت و امامت آنان شده است، و در سوره کهف و مریم، کلمه «الْباقِیاتُ الصَّالِحاتُ»،* تأویل به مودّت ائمه علیهم السّلام شده است. [7]
و در معنای صالحات فرموده: صالحات در قرآن صفت برای اعمال است و از آن

[1]. کهف/ 46.
[2]. مجمع البحرین، ص 12.
[3]. ملخّص المنجد و منتهی الأرب، ص 48.
[4]. همان، ص 442.
[5]. فرهنگ عمید، ص 232.
[6]. فرهنگ عمید، ص 795.
[7]. مقدمه برهان، ص 72.

نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : امامی، عبد‌النبی جلد : 1 صفحه : 267

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست