یهود با گفتاری نابخردانه و برخاسته از شرک و خودمحوری، می‌پندارند خدای تعالی از کار عالم و خلق فارغ است [3]: «وَ قالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ.» این افترای ظالمانه و به دور از حقیقت، به خودشان برگشت نمود: «غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ»، و علاوه بر آن، به واسطه این سخن، مورد لعن قرار گرفتند: «وَ لُعِنُوا بِما قالُوا»، به‌طوری که تا روز قیامت آتش کینه و دشمنی بین آنان شعله‌ور خواهد بود: «وَ أَلْقَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ»، و حال آنکه «دست خدا» گشوده و باز است، هم در انفاق، هرگونه که بخواهد و اراده کند: «بَلْ یَداهُ مَبْسُوطَتانِ یُنْفِقُ کَیْفَ یَشاءُ»، و هم در ابداع، خلق و ایجاد:
«بَدِیعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِذا قَضی أَمْراً فَإِنَّما یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ»، [4] و هم همیشه و مدام خدای متعال در شأن، کار و امری است: «کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ.» [5]