قطعى از اين سخنان را غيرممكن مى‌سازد.اگرچه عده‌اى بر اين مطلب پاى مى‌فشرند كه قسمت‌هاى فراوانى از اين نوشته‌ها،مربوط به«مهدويّت»است!

پاره‌اى از متون اين اديان نگرش‌هاى پيروان آن اديان است و استفاده صريح از آن متون را در باره«مهدويّت»دور از دسترس مى‌نمايد.

در برخى از موارد،اصل كتاب‌هايى كه در بحث«مهدويّت در اديان»بدان اشاره مى‌شود،در دست نيست و تنها به نقل‌هايى از اين كتاب‌ها بسنده شده،كه اين نيز مشكلى بر مشكلات ياد شده افزوده است.

اگرچه موارد ياد شده تا حدودى درباره متون كتاب مقدس نيز وجود دارد؛اما نزديكى صدور آنها به زمان ما و تا حدودى صراحت آنها در مباحث موعود و منجى،مقدارى از دشوارى كار مى‌كاهد.

بنابراين در اين موضوع تنها به دو كتاب تورات و انجيل بسنده مى‌كنيم.علاقه‌مندان را به كتاب‌هاى مفصل توصيه مى‌نماييم.

1.انديشه موعود در آيين يهود

يهوديان-كه خود را پيروان حضرت موسى عليه السّلام مى‌دانند-منتظر موعودند.در آثار دينى يهود و سفرهاى تورات و ديگر كتاب‌هاى انبياى آنان،همواره به موعود اشاره شده است.

از آنجايى كه يهوديان،به حضرت مسيح عليه السّلام ايمان نياوردند،بالطبع موعود آنان هنوز ظهور نكرده است.اگر در آثار مقدس يهودى تأمل شود،چهره سه موعود،در آنها ترسيم مى‌گردد:

1.حضرت مسيح عليه السّلام،

2.حضرت محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم،

3.حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف.

با اين حساب،انتظار،در يهوديّت كيفيتى ويژه مى‌يابد و چون اين قوم،نه به حضرت مسيح عليه السّلام و نه به حضرت محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم،نگرويدند،بايد در برابر مسأله موعود و انتظار،بسيار حساس و نگران باشند و از اين همه اشاره‌ها و بشارت‌هاى موجود در كتاب‌هايشان،به سادگى و غفلت نگذرند.آنان بايد از ديگران منتظرتر باشند و بيشتر به انتظار و آمادگى براى ظهور فكر كنند.

البته تكاپوى آشكار يهوديان،در دوران حاضر و فعاليت‌هاى آنها در بازسازى هيكل سليمان و