پيش‌درآمد

در آموزه‌هاى اعتقادى شيعه،«مهدويّت»،از پررمز و رازترين معارف اعتقادى است.از ولادت پنهان حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف گرفته،تا پنهان زيستى او؛از چگونگى زندگى آن حضرت گرفته تا عمر طولانى‌اش؛از چگونگى غيبت ايشان گرفته تا ظهور،قيام و حكومت جهانى بر كرۀ زمين و...اينها،اسرارى است كه بر عموم مردم،پوشيده مانده و برخى جزو اسرار الهى تلقى شده است.

يكى از اين موارد،نام بردن آن حضرت به نام مخصوص(م ح م د)است.اين بحث همواره مورد توجه دانشمندان و بزرگان شيعه بوده و در روايات فراوانى از معصومين عليهم السّلام مورد اشاره قرار گرفته است.

وجود روايات متعارض در اين موضوع،باعث شده نظرات مختلفى ارائه گردد.گروهى با استناد به رواياتى كه ناظر به تحريم مى‌باشند،بردن نام خاص آن حضرت را،ممنوع و حرام دانسته‌اند.عده‌اى جواز را مقيد به زمان غير از تقيه و ترس دانسته و برخى نيز با استناد به رواياتى كه در آنها نام آن حضرت به صراحت ذكر شده،قائل به جواز شده‌اند.

بنابراين مى‌توان مستند روايى ديدگاه‌هاى فوق را چنين بيان كرد:

1.رواياتى كه حرمت را مربوط به هر زمان و هر مكان دانسته است؛

2.رواياتى كه حرمت را تا زمان ظهور حضرت مهدى عليه السّلام دانسته است؛

3.رواياتى كه نام بردن را تنها در شرايط تقيه و ترس بر آن حضرت،جايز نمى‌داند؛

4.رواياتى كه بدون هيچ قيدى،نام بردن را جايز مى‌داند و ائمه عليهم السّلام و يارانشان نيز در آنها تصريح به نام آن حضرت كرده‌اند.