شيخ طوسى رحمه اللّه در كتاب الغيبة در ضمن بيان ده‌ها روايت از اين دست،به همۀ آنها پاسخ داده است. [1]

8.محمديه

آنان طرفداران امامت محمد بن على بن محمد بن على بن موسى الرضا عليه السّلام بودند.وى از سادات جليل القدر علوى بود كه در زمان حيات پدرش،درگذشت و قبرش(امام‌زاده سيد محمد)امروز در نزديكى«بلد»در دو فرسنگى سامرا و زيارتگاه است.گويند:محمد را نه پسر بود كه چهار تن ايشان به خوى و سلماس در آذربايجان مسافرت كرده و كشته شدند و پنج تن ديگر به لار رفته و در آنجا به قتل رسيدند.طرفداران امامت او گفتند:وى نمرده و زنده است؛زيرا پدرش او را به امامت نامزد كرد و يارانش را به امامت وى پس از خود آگاه ساخت.از آنجايى كه نسبت دروغ بر امام جايز نيست و نيز نمى‌توان گفت كه بدا رخ داده،پس او جانشين پدر است.البته در ديده و چشم مردمان نمودار گشت كه او درگذشت؛ولى او نمرده است و پدرش على بن محمد از ترس مردم او را غايب ساخت و او مهدى قائم است. [2]

9.عسكريه

فرقه‌اى از شيعيان اماميه بودند كه حضرت امام حسن عسكرى عليه السّلام را مهدى موعود پنداشته،به غيبت او قائل شدند.شيخ صدوق رحمه اللّه از اينها با عنوان واقفيه ياد كرده،مى‌نويسد:واقفيه ادعا كردند كه امام حسن عسكرى عليه السّلام غيبت اختيار كرده است؛ايشان نيز امر غيبت را صحيح مى‌دانستند.اما در وقوع آن در حضرت عسكرى عليه السّلام اشتباه نموده،گمان كردند:قائم مهدى،امام يازدهم است!اما چون وفات آن حضرت ثابت شده،گفتار ايشان در اين باب باطل است. [3]

سه گروه مدعى مهدويّت

از آنچه گفته شد مى‌توان نتيجه گرفت،كسانى كه در تاريخ بدين عنوان شهرت يافته‌اند،به اعتبارى بر سه گروه قابل تقسيم‌اند:

1.كسانى كه ديگران روى انگيزه‌هاى خاصى،آنان را«مهدى»نجات‌بخش خواندند.