[مسأله 1674 كسى كه عمداً روزۀ خود را باطل كرده]

مسأله 1674 كسى كه عمداً روزۀ خود را باطل كرده (1) اگر بعد از ظهر مسافرت كند، يا پيش از ظهر براى فرار از كفاره سفر نمايد (2) ، كفاره از او ساقط نمى‌شود بلكه اگر قبل از ظهر مسافرتى براى او پيش آمد كند (3) ، بنا بر احتياط كفاره بر او واجب است.

(1) بهجت: اگر براى فرار از كفاره به سفر برود اگر چه پيش از ظهر باشد كفاره از او ساقط نمى‌شود.

مكارم: بعد به مسافرت برود، كفاره از او ساقط نمى‌شود.

(2) اراكى: بلكه اگر قبل از ظهر مسافرتى براى او پيش آمد كند، كفاره از او ساقط نمى‌شود.

(3) خوئى، سيستانى، تبريزى: نيز كفاره بر او واجب است.

زنجانى: مسأله كسى كه عمداً و بدون عذر روزۀ خود را باطل كرده، اگر بعد از ظهر مسافرت كند كفاره از او ساقط نمى‌شود هم چنين است اگر پيش از ظهر مسافرت كند و از شب در فكر سفر حتّى به نحو ترديد نباشد، ولى اگر از شب در فكر سفر باشد و پيش از ظهر مسافرت كند، كفاره بر او واجب نيست؛ هر چند به جهت فرار از كفاره سفر نمايد و احتياط مستحب اين است كه در مسافرت پيش از ظهر هم كفاره بدهد.

[مسأله 1675 اگر عمداً روزۀ خود را باطل كند]

مسأله 1675 اگر عمداً روزۀ خود را باطل كند و بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا مرض براى او پيدا شود، كفاره بر او واجب نيست (1) .

اين مسأله در رساله آيت اللّٰه بهجت نيست

(1) خوئى: احتياط واجب اين است كه كفاره را بدهد.

اراكى، صافى: بنا بر احتياط كفاره بر او واجب مى‌شود.

تبريزى: احتياط اين است كه كفاره را بدهد. و بعيد نيست كه در اين صورت كفاره واجب نباشد.

سيستانى: احتياط مستحب اين است كه كفاره را بدهد مخصوصاً اگر به وسيله‌اى مانند دارو، حيض يا مرضى را بوجود بياورد.

[مسأله 1676 اگر يقين كند كه روز اول ماه رمضان است]

مسأله 1676 اگر يقين كند كه روز اول ماه رمضان است و عمداً روزۀ خود را باطل كند بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده كفّاره بر او واجب نيست (1) .

(1) صافى: بنا بر احتياط.

[مسأله 1677 اگر انسان شك كند كه آخر رمضان است يا اول شوّال]

مسأله 1677 اگر انسان شك كند كه آخر رمضان است يا اول شوّال (1) و عمداً روزۀ خود را باطل كند، بعد معلوم شود اول شوّال بوده كفاره بر او واجب نيست.

(1) زنجانى: يا يقين كند كه آخر ماه رمضان است. .

[مسأله 1678 اگر روزه دار در ماه رمضان با زن خود كه روزه دار است جماع كند]

مسأله 1678 اگر روزه دار در ماه رمضان با زن خود كه روزه دار است جماع كند، چنانچه زن را مجبور كرده باشد (1) ، كفارۀ روزۀ خودش و روزۀ زن را بايد بدهد (2) و اگر زن به جماع راضى بوده، بر هر كدام يك كفاره واجب مى‌شود (3) .

(1) تبريزى: اِكراه كرده باشد. .

(2) بهجت: ولى اگر در اثناء، زن راضى شود، بنا بر احتياط واجب مرد دو كفاره بدهد و زن يك كفاره. .