(2) مكارم: يا بيشتر باشد و يا مجموع رفتن و برگشتن هشت فرسخ است، بايد نماز را شكسته بخواند.
(3) گلپايگانى، صافى: كه با برگشت هشت فرسخ شود و قصد اقامۀ ده روز نداشته باشد، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر بقيۀ راه به اندازۀ مسافت شرعى نباشد ولى مجموع راهى كه قبل از توبه رفته و بعد از توبه مىرود، به اندازۀ مسافت شرعى باشد احتياط لازم آن است كه نماز را هم شكسته و هم تمام بخواند.
(4) خوئى، تبريزى: بخواهد برود و چهار فرسخ برگردد. .
(5) فاضل: به شرط آن كه رفتن آن از چهار فرسخ كمتر نباشد.
بهجت: رجوع كنيد به ذيل مسأله 1302.
زنجانى: مسأله كسى كه سفر او سفر معصيت بوده، يا براى معصيت سفر كرده، اگر در بين راه سفرش حلال شود يا از قصد معصيت برگردد، چنانچه باقى ماندۀ راه هشت فرسخ باشد، يا مىخواهد به جايى رود كه به ضميمه برگشت هشت فرسخ مىباشد، بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله اختصاصى
بهجت: مسأله 1060 اگر قسمتى از سفر براى كار حرام و قسمتى ديگر براى كار غير حرام باشد آن قسمت سفر كه براى غير حرام است ملاك شروع مسافت شرعى براى شكسته بودن نماز است.
[مسأله 1304 كسى كه براى معصيت سفر نكرده]
مسأله 1304 كسى كه براى معصيت سفر نكرده، اگر در بين راه قصد كند كه بقيۀ راه را براى معصيت برود، بايد نماز را تمام بخواند ولى نمازهايى را كه شكسته خوانده صحيح است (1) .
اين مسأله، در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست
(1) خوئى، تبريزى: در صورتى كه مقدار گذشته به قدر مسافت بوده صحيح است و الاّ احتياط واجب آن است كه آن نمازها را اعاده نمايد.
صافى: در صورتى كه راهى كه طى كرده مسافت بوده صحيح است و الاّ احتياط واجب اعادۀ آنهاست.
زنجانى: مسأله كسى كه سفر او سفر معصيت نبوده و براى معصيت هم سفر نكرده، اگر در بين راه، سفرش معصيت شود يا قصد كند كه بقيه راه را براى معصيت برود، بايد نماز را تمام بخواند، و نمازهايى را كه شكسته خوانده، در صورتى كه مقدار گذشته مسافت شرعى بوده صحيح است، و الاّ احتياط واجب آن است كه آن نمازها را اعاده نمايد.
شرط ششم:
آن كه از صحرانشينهايى نباشد كه در بيابانها گردش مىكنند (1) و هر جا آب و خوراك براى خود و حشمشان پيدا كنند مىمانند و بعد از چندى به جاى ديگر مىروند و صحرانشينها در اين مسافرتها بايد نماز را تمام بخوانند.
(1) سيستانى: شرط ششم: آن كه از كسانى نباشد كه خانهشان همراه خودشان است مانند صحرانشينهايى كه در بيابانها گردش مىكنند. .