(1) زنجانى: با علم و عمد. .

(2) سيستانى: مگر اين كه دوباره ذكر را در حال استقرار در ركوع بگويد و اگر سهواً باشد لازم نيست آن را دوباره بگويد.

گلپايگانى، صافى: بايد بعد از رسيدن به ركوع و آرام گرفتن بدن دوباره ذكر را بگويد و بنا بر احتياط لازم نماز را پس از اتمام اعاده نمايد و اگر به همان ذكر اوّل اكتفا نمايد نماز باطل است.

تبريزى: بنا بر احتياط، لازم است دوباره ذكر را بعد از آرام گرفتن بدن بگويد و نماز را اعاده كند.

مكارم: مسأله هر گاه ذكر را قبل از رسيدن به حدّ ركوع و آرام گرفتن بدن بگويد بايد آن را بعد از آرام گرفتن اعاده كند، حتّى اگر عمداً اين كار را بكند، احتياط اين است كه نماز را نيز بعداً اعاده نمايد.

[مسأله 1033 اگر پيش از تمام شدن ذكر واجب]

مسأله 1033 اگر پيش از تمام شدن ذكر واجب، عمداً (1) سر از ركوع بردارد (2) نمازش باطل است و اگر سهواً (3) سر بردارد (4) ، چنانچه پيش از آن كه از حال ركوع خارج شود، يادش بيايد كه ذكر ركوع را تمام نكرده بايد در حال آرامى بدن دوباره ذكر را بگويد و اگر بعد از آن كه از حال ركوع خارج شد، يادش بيايد نماز او صحيح است (5) .

اين مسأله، در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست

(1) زنجانى: با علم و عمد. .

(2) تبريزى: كه از حدّ ركوع خارج شود. .

(3) زنجانى: يا به جهت ندانستن مسأله. .

(4) سيستانى: اعاده ذكر لازم نيست.

(5) زنجانى: چنانچه پيش از آن كه از حال ركوع خارج شود متوجه شود، بايد در حال آرامى بدن ذكر را بگويد و اگر بعد از آن كه از حال ركوع خارج شد متوجه شود، نماز او صحيح است.

[مسأله 1034 اگر نتواند به مقدار ذكر در ركوع بماند]

مسأله 1034 اگر نتواند به مقدار ذكر در ركوع بماند، در صورتى كه بتواند پيش از آن كه از حد ركوع بيرون رود ذكر را بگويد، بايد در آن حال تمام كند (1) و اگر نتواند در حال برخاستن ذكر را به قصد رجاء بگويد (2) .

(1) بهجت: بقيه مسأله ذكر نشده.

اراكى: و اگر آن مقدار هم نمى‌تواند، قبل از رسيدن به حدّ ركوع ذكر را شروع كند و يا در حال برخاستن تمام كند.

(2) فاضل: بايد در آن حال ذكر را بگويد و اگر نتواند بنا بر احتياط در حال بر خاستن ذكر را بگويد.

خوئى، گلپايگانى، تبريزى، صافى: مسأله اگر نتواند به مقدار ذكر در ركوع بماند، احتياط واجب آن است كه بقيۀ آن را در حال برخاستن بگويد (تبريزى: و تا مى‌تواند قبل از خروج از حدّ ركوع، ذكر را تمام كند) .

سيستانى: مسأله اگر نتواند به مقدار ذكر و لو يك «سبحان اللّٰه» در حال ركوع بماند، هر چند بدون آرامش واجب نيست بگويد ولى احتياط مستحب آن است كه ذكر را بگويد هر چند بقيۀ آن را در حال برخاستن و قصد قربت مطلقه بگويد يا قبل از آن شروع كند.