خوئى، گلپايگانى، تبريزى، صافى: مسأله ولىّ زن، شوهر اوست و بعد از او مردهايى كه از ميّت ارث مى‌برند مقدّم بر زنهاى ايشان هستند.

زنجانى: مسأله ولىّ زن شوهر او است، و بعد از او خويشاوندان نسبى به ترتيب طبقات ارث، و در هر طبقه مردها بر زنها مقدّمند، و در صورت تعدد، بنا بر احتياط از همه بايد اجازه گرفته شود.

مكارم: مسأله شوهر نسبت به زن خود، از همه اولىٰ است، سپس كسانى كه از ميّت ارث مى‌برند به ترتيبى كه در ارث بيان شده ولايت بر ميّت دارند و چنانچه در يك طبقه وارث مرد و زن باشند، احتياط اين است كه از هر دو اجازه بگيرند.

سيستانى: مسأله ولىّ زن، شوهر اوست و در غير اين مورد وارث، ولىّ ميت است به ترتيبى كه در طبقات ارث خواهد آمد و در هر طبقه مردان بر زنان مقدّمند و در مقدّم بودن پدر ميّت بر پسرش، و جدّ او بر برادرش، و برادر پدر و مادريش بر برادر پدرى يا مادريش فقط، و برادر پدرى او بر برادر مادريش، و عموى او بر دائيش اشكال است پس در چنين موارد بايد مقتضاى احتياط رعايت شود و اگر ولىّ متعدد بود، اذن يكى از آنها كافى است.

مسألۀ اختصاصى

سيستانى: مسأله 536 بچۀ نابالغ و ديوانه، ولايت انجام كارهاى ميّت را ندارند و هم چنين غائبى كه نمى‌تواند شخصاً يا با مأمور كردن كسى ديگر متكفّل انجام آن كارها شود، ولايت ندارد.

[مسأله 548 اگر كسى بگويد من وصى يا ولىّ ميّتم]

مسأله 548 اگر كسى بگويد من وصى يا ولىّ ميّتم يا ولىّ ميّت به من اجازه داده كه غسل و كفن و دفن ميّت را انجام دهم (1) ، چنانچه ديگرى نمى‌گويد من ولىّ يا وصىّ ميتم يا ولىّ ميّت به من اجازه داده است، انجام كارهاى ميّت با اوست.

اين مسأله، در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست

(1) گلپايگانى، صافى: و احتمال داده شود كه راست مى‌گويد، انجام كارهاى ميّت با او است مگر آن كه كس ديگر بگويد كه من وصىّ يا ولىّ ميّت هستم يا از ولىّ ميّت اجازه دارم، كه در اين صورت حرف كسى پذيرفته است كه دو نفر عادل به گفتۀ او شهادت دهند.

تبريزى: چنانچه به حرف او اطمينان دارند يا ميّت در تصرف او است يا اين كه دو نفر عادل به گفتۀ او شهادت دهند بايد حرف او را قبول كرد.

مكارم: و بدن ميّت در اختيار او است، انجام كارهاى ميّت بايد با اجازۀ او باشد.

خوئى: مسأله اگر كسى بگويد من ولىّ ميّت هستم يا ولىّ ميّت به من اجازه داده كه غسل و كفن و دفن ميّت را انجام دهم يا بگويد راجع به امور تجهيز ميّت، من وصىّ او مى‌باشم چنانچه به حرف او اطمينان دارند يا ميّت در تصرف اوست يا اين كه دو نفر عادل بلكه يك نفر شخصى كه مورد اطمينان باشد به گفتۀ او شهادت دهند بايد حرف او را قبول كرد.

زنجانى: يا اين كه دو مرد عادل ( سيستانى: يا اين كه دو نفر عادل) به گفتۀ او شهادت دهند، بايد حرف او را قبول كرد.