و مردم به كارهاى تو همان گونه نظر مى‌كنند كه تو در امور زمامداران پيش از خود، و همان را درباره تو خواهند گفت كه تو درباره آنهامى گفتى.

بدان! افراد شايسته را با آنچه خداوند بر زبان بندگانش درباره آنها جارى مى‌سازد مى‌توان شناخت، بنابراين بايد محبوبترين ذخيره در پيش تو عمل صالح باشد، زمام هوا و هوس خويش را در دست گير، و آنچه برايت حلال نيست نسبت به خود بخل روا دار، زيرا بخل نسبت به خويشتن اين است كه راه انصاف را در آنچه محبوب و مكروه توست پيش‌گيرى. قلب خويش را نسبت به ملّت خود مملوّ از رحمت و محبّت و لطف كن و همچون حيوان درنده‌اى نسبت به آنان مباش كه خوردن آنان را غنيمت شمارى! زيرا آنها دو گروه بيش نيستند: يا برادران دينى تواند، يا انسانهايى همچون تو، گاه از آنها لغزش و خطا سر مى‌زند. ناراحتيهايى به آنان عارض مى‌گردد، به دست آنان عمداً يا بطور اشتباه كارهايى انجام مى‌شود (در اين موارد) از عفو و گذشت خود آن مقدار به آنها عطا كن، كه دوست دارى خداوند از چشم پوشى و عفوش به تو عنايت كند، زيرا تو مافوق آنها و پيشوايت مافوق تو و خداوند مافوق كسى است كه تو را زمامدار قرار داده است! امور آنان را به تو واگذار كرده و به وسيله آنها تو را آزمايش نموده است. هرگز خود را در مقام نبرد با خدا قرار مده! چرا كه تو تاب كيفر او را ندارى، و از عفو و رحمت او بى نياز نيستى. هرگز از عفو و بخششى كه نموده‌اى پشيمان مباش، و هيچ گاه از كيفرى كه نموده‌اى به خود مبال، و نيز هرگز نسبت به كار خشم آلودى كه پيش مى‌آيد و راه چاره دارد سرعت به خرج مده. مگو من مأمورم (و بر اوضاع مسلّطم)، امر مى‌كنم و بايد اطاعت شود كه اين موجب دخول فساد در قلب و خرابى و ضعف دين و نزديك شدن تغيير و تحوّل در قدرت است. آن‌گاه كه در اثر موقعيّت و قدرتى كه در اختيار دارى، كبر و عجب و خود پسندى در تو پديد آيد، به عظمت ملك خداوند كه مافوق تو است و توانايى او در مورد تو بر آنچه كه خود غالب بر آن نيستى نظر افكن! كه اين تو را از آن سركشى پايين مى‌آورد و آن شدّت و تندى را از تو باز مى‌دارد و آنچه از دستت رفته است يعنى نيروى عقل و انديشه ات را كه تحت تأثير اين خودپسندى واقع شده، به تو باز مى‌گرداند.

از همتايى در علوّ و بزرگى با خداوند بر حذر باش! و از تشبّه به او در جبروتش خود را بر كنار دار! چرا كه خداوند هر جبّارى را ذليل و هر فرد خود پسند