سيّد رضى رحمه الله مى‌گويد: در سخن امام عليه السلام «وَدِيَّةً» به معناى نهال نخل و جمع آورى «وَدي» (بر وزن على) مى‌باشد.

و جمله ديگر امام كه «حَتّى‌ تُشْكِلَ ارْضُها غِراساً» فصيح‌ترين سخن است و منظور اين است كه آنچنان درختان و نهال‌هاى خرما زمين را بپوشاند كه چهره زمين كاملًا دگرگون شود، به طورى كه هر كس آن را ببيند گمان كند به سرزمين ديگرى گام نهاده است.

نامه 25

به افرادى كه مأمور جمع‌آورى زكات از طرف او مى‌شدند

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: «ما قسمتى از اين وصيّت را در اين‌جا آورديم تا معلوم گردد امام عليه السلام همواره اركان حق را بپا مى‌داشت و فرمان به عدل را صادر مى‌كرد، در كارهاى كوچك و بزرگ، پرارزش يا كم ارزش».

با تقوا و احساس مسؤوليّت در برابر خداوند يكتا و بى‌شريك حركت كن و در اين راه هيچ مسلمانى را مترسان! و بر سرزمين او ناخشنود مگذر! بيش از حقّ خداوند در اموالش از او مگير؛ پس آن‌گاه كه به آبادى قبايل رسيدى، ابتدا در كنار آب فرود آى و داخل خانه‌هاشان مشو! سپس با آرامش و وقار به سوى آنان برو، تا در ميان آنها قرارگيرى، به آنها سلام كن و از اظهار تحيّت به آنان بخل مورز!

پس از آن به آنان مى‌گويى: اى بندگان خدا مرا ولىّ خدا و خليفه‌اش به سوى شما فرستاده تا حقّ خدا را كه در اموالتان است بگيرم؛ آيا در اموال شما حقّى از خدا هست كه آن را به نماينده‌اش بپردازيد؟ اگر كسى گفت نه، ديگر به او مراجعه مكن و اگر كسى پاسخ داد بلى، همراهش برو؛ امّا نه اين كه او را بترسانى يا تهديد كنى ...

يا بر او سخت‌گيرى كنى و او را به كار مشكلى مكلّف سازى، هر چه از طلا يا نقره به تو داد بستان و اگر داراى گوسفند يا شتر بود، بدون اذن او داخل مشو، زيرا بيشتر آنها از آنِ اوست و آنگاه كه داخل شدى همچون شخص مسلّط و سخت‌گير رفتار مكن؛ حيوانى را فرار مده و ناراحت مساز! و در ميان آنها صاحبش را ناراحت مكن!

(به هنگام گرفتن حق خدا) حيوانات را دو قسمت كن و صاحبش را مخيّر ساز كه يك قسمت را انتخاب كند و در انتخابش به او اعتراض مكن!