يا اين كه در مورد «آب كر» اندازه آن طبق مشهور سه وجب و نيم طول، در سه وجب و نيم عرض، در سه وجب و نيم عمق است.

بديهى است اين حكم ناظر به وجبهاى معمولى و متعارف مى‌باشد، بنابراين اگر انگشتان و كف دست كسى بقدرى كشيده و بزرگ باشد كه وجب او دو برابر وجب معمولى، و يا به اندازه‌اى كوچك است كه وجب او نصف وجب معمولى باشد، هيچ گاه نمى‌تواند وجب خود را مقياس قرار دهد، بلكه بايد اين دو دسته بر طبق افراد عادى عمل كنند و حد متوسط را در نظر بگيرند.

(و اين همان است كه مى‌گويند اطلاقات احكام و قوانين كلى شرع منصرف به افراد متعارف مى‌باشد).

اين يك قانون كلى و عمومى است و اختصاص به باب معينى ندارد، فقهاى ما حكم كسانى را كه در مناطق قطبى زندگى مى‌كنند از اين قاعده استفاده كرده و عده‌اى از آنان در فتاواى خود تصريح نموده‌اند كه چنين اشخاصى بايد طبق «مناطق معتدله» عمل نمايند.