چرا از مرگ مى‌ترسيم؟

دو كس از مرگ مى‌ترسند، آن كس كه آن را به معنى نيستى و فناى مطلق تفسير مى‌كند، و آن كس كه پرونده‌اش سياه و تاريك است!

آنها كه نه جزء اين دسته‌اند و نه آن، چرا از مرگ در راه هدف‌هاى پاك وحشت كنند مگر چيزى از دست مى‌دهند؟

دستان «آب حيات‌» با آب و تاب فراوان در همه جا مشهور است.

و نيز از قديمترين ايام، بشر در جستجوى چيزى به نام «اكسير جوانى‌» بوده است، و براى آن افسانه‌ها به هم بافته، و آرزوها در دل پرورانده است.

اين همه گفتگو، از يك چيز حكايت مى‌كند و آن مسأله وحشت آدمى از مرگ، و عشق به ادامه حيات و فرار از پايان زندگى است، همان طور كه افسانه «كيميا» همان ماده شيميايى مرموزى كه چون به مس كم ارزش برسد تبديل به طلاى پرارزش مى‌شود، روشنگر وحشت انسان از فقر اقتصادى، و تلاش و كوشش براى جلب ثروت بيشتر مى‌باشد.

افسانه اكسير جوانى نيز منعكس كننده وحشت از پيرى و فرسودگى و بالاخره پايان زندگى و مرگ است.

بيشتر مردم از نام مرگ مى‌ترسند، از مظاهر آن مى‌گريزند، از اسم گورستان متنفرند و با زرق و برق دادن به قبرها مى‌كوشند ماهيت اصلى آن را به دست فراموشى بسپارند حتى براى فرار دادن افراد از هر چيز خطرناك- يا غير خطرناكى كه مى‌خواهند كسى آن را دستكارى و خراب نكند- روى آن مى‌نويسند «خطر مرگ‌» و در كنار آن هم عكس يك‌