اكنون باز گرديم به قرآن و ببينيم در اين زمينه چگونه بحث مى‌كند.

در ضمن آيات آخر سوره يس (آيه 80) به دنبال بحث درباره رستاخيز و معاد چنين مى‌خوانيم:

«الَّذي جَعَلَ لَكُمْ مِنَ الشَّجَرِ اْلأَخْضَرِ نارًا فَإِذا أَنْتُمْ مِنْهُ تُوقِدُونَ‌؛ آن خدايى (قادر است انسان‌ها را بار ديگر زنده كند) كه از درخت سبز براى شما آتش آفريد و شما از آن براى آتش افروختن استفاده مى‌كنيد» چه تعبير عجيب و جالبى!

اما بايد توجه داشت اين آيه همانند بسيارى از آيات قرآن داراى چند معنى است: بعضى «ساده» براى فهم عموم، و در هر زمان و مكان، بعضى «عميق» براى خواص، بعضى «كاملًا عميق» براى زبده‌هاى خواص، يا اعصار و قرون آينده (نسبت به زمان نزول آيه).

نخستين معنى براى آيه كه بعضى از مفسران پيشين به آن اشاره كرده‌اند اين است كه در اعصار قديم عربها براى آتش افروختن، از چوب درختان مخصوصى به نام «مرخ‌» و «عفار» [1] كه در بيابانهاى حجاز مى‌رويند استفاده مى‌كردند. آيه مزبور اشاره به آنها كرده و مى‌گويد: آن خدايى كه مى‌تواند از درون آب (درختان سبز كه قسمت مهم آنها آب است) آتش بيرون بفرستد مى‌تواند از درون مردگان زندگى بيافريند! آيا فاصله «آب» و «آتش» شبيه فاصله «مرگ» و «حيات» نيست؟!

براى آن هستى آفرينى كه آتش را در درون آب، و آب را در درون آتش نگاه مى‌دارد، پوشانيدن لباس زندگى بر اندام انسان پس از مرگ مشكل‌

[1]. «مرخ» بر وزن چرخ و «عفار» بر وزن تبار، دو نوع چوب آتش زنه بوده كه اولى را زير قرار مى‌دادند و دومى را روى آن مى‌زدند ومانند سنگ آتش زنه جرقه از آن مى‌جست!