ذَلِكَ حُسْنَ الظَنِّ؛ هر گاه صلحى را كه از جانب دشمن پيشنهاد مى‌شود و رضاى خدا در آن است (جنبه صلح تحميلى ندارد، و شكست معنوى در آن نيست) رد مكن كه در صلح، آرامش سپاه (وتجديد قوا) و راحتى از اندوه، و امنيّت بلاد تو است؛ امّا زنهار! زنهار! كه از دشمنت پس از عقد قرارداد صلح بر حذر باش، چرا كه دشمن، گاه نزديك مى‌شود تا غافلگير سازد، دور انديشى را از دست مده و خوش بينى را در اين زمينه كنار بگذار!» [1]

7- بررسى عوامل پيروزى و ناكامى و بهره‌گيرى از آنها

ممكن نيست انسان در زندگى هرگز باناكامى رو به رو نشود؛ چرا كه در طبيعت اين زندگى، خواه ناخواه، ناكامى وجود دارد.

مهم اين است كه انسان چگونه مى‌تواند از ناكاميها عاملى براى پيروزيهاى آينده بسازد:

ضعفها را بشناسد.

كمبودها را حس كند.

موضعگيرى‌هاى نادرست را اصلاح نمايد.

و خلاصه وضع تمام نيروهاى خود را مجدّداً ارزيابى كند و در كوره داغ ناكامى به محك تجربه بگذارد.

درست است كه شكستها گاهى بسيار گران تمام مى‌شود؛ ولى اگر از آن وسيله‌اى براى تجديد نظر عميق در برنامه‌ها و كشف «مناطق آسيب‌پذير» ساخته شود، نه تنها بهائى كه براى آن پرداخته شده زياد نيست؛ بلكه، گاه سود حاصل از آن به مراتب بيش از زيان آن خواهد بود؛ به تعبير ديگر، ناكاميها در دو صورت خطرناك است:

[1]- نهج البلاغة، بخش نامه‌ها، شماره 53.