انجام رسالتى را كه بر عهده دارند ممكن نيست.

اين توصيه‌ها به قدرى گويا است كه ما را از هر گونه شرح و توضيح بى‌نياز مى‌سازد.

1- توصيه امام عليه السلام به «محمّد بن ابى‌بكر»

هنگامى كه اميرمؤمنان على عليه السلام «محمّد بن ابى‌بكر» را كه از بزرگان يارانش بود به عنوان «والى» و «فرمانده» لشكر مصر منصوب كرد در دستور العملى كه به او داد چنين فرمود:

بالهاى (محبّت) خود را براى آنها بگستر، و پهلوى نرمش و ملايمت را بر زمين بگذار!

چهره خويش را براى مردم گشاده‌دار،

و مساوات را در ميان آنها اعمّ از كوچك و بزرگ- حتّى در نگاه‌هايت مراعات كن!

تا نه بزرگان كشور به حمايت بى‌دليل تو طمع ورزند، و نه ضعفا در اجراى عدالت از تو مأيوس شوند، چرا كه خداوند از بندگان خود در مورد اعمال كوچك و بزرگ، آشكار و پنهان بازخواست خواهد كرد! ...

اى محمّد بن ابى بكر! بدان من تو را فرمانده بزرگترين لشكرم، يعنى لشكر مصر، نمودم!

پس بر تو لازم است كه با خواستهاى دلت مخالفت كنى و از عقيده‌ات دفاع نمائى هر چند يك ساعت از عمر تو بيشتر نمانده باشد!

و هرگز خدا را به خاطر رضاى احدى به خشم نياور كه خداوند جاى همه كس را مى‌گيرد و هيچ كس جاى او را نخواهد گرفت!

نماز را در اوقات خود به جاى آور نه آن كه به هنگام بيكارى در انجامش تعجيل كنى امّا به هنگام اشتغال به كارها آن را به تأخير بيندازى! ...