هستند نه تنها نمى‌توانند از آن فرمان مستثنا باشند؛ بلكه، بايد هر دو را در حدّ عالى دارا باشند.

اين معنى به صورت خاصّى در سرگذشت «موسى» و «شعيب» در قرآن مطرح شده است.

هنگامى كه موسى به دنبال مبارزه سختى با طاغوتيان زمانش ناچار به ترك مصر شد و به سرزمين مدين در شام هجرت كرد، دست تقدير الهى او را با خانواده شعيب، پيامبر بزرگ و پير روشن ضمير، مربوط ساخت. يكى از دختران «شعيب» به پدرش پيشنهاد كرد كه «موسى» را براى چوپانى گوسفندان و اداره امور اقتصادى خانواده برگزيند؛ او كه پرورش يافته خاندان وحى بود در پيشنهاد مستدلّ خود روى دو اصل «قوّت» و «امانت» تكيه كرد كه قرآن آن را با لحن موافق بازگو كرده است:

«يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمينُ؛ پدرم! او را استخدام كن چرا كه بهترين كسى را كه مى‌توانى استخدام كنى كسى است كه (همچون اين جوان) قوى و امين باشد». [1]

بدون شك «قوّت» در اينجا تنها به معنى نيروى جسمانى و زور بازو، نيست؛ بلكه، هر گونه توانائى در مديريّت را، به تناسب كار، شامل مى‌شود؛ و به اصطلاح، آيه داراى اطلاق است و اشكال مختلف قوّت و قدرت در دايره شمول اين اطلاق قرار گرفته.

بنابراين، هر كس عهده‌دار كارى مى‌شود بايد آنچنان توانا باشد كه بر آن كار مسلّط گردد، نه اين كه كار بر او مسلّط شود.

«امانت» نيز منحصر به امين بودن در حفظ اموال نيست؛ هر پست و مقامى نيز مصداقى از مفهوم وسيع «امانت» است، و اسرار هر تشكيلات نيز امانت آن تشكيلات است كه بايد در حفظ آن كوشيد.

قابل توجّه اين كه يكى از ياران پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم خدمتش عرض كرد:

[1]- سوره قصص، آيه 26.