و سختى‌هاى تربيت نوزاد را به جان مى‌خرند. مادرى كه بر اثر سر و صدا و فرياد ديگران از خواب برنمى‌خيزد، با اوّلين ناله كودكش به او لبخند مى‌زند.

حضرت ابراهيم عليه السلام مى‌خواهد مبارزه عملى و فيزيكى را با بت‌پرستان آغاز كند، امّا قبل از ورود به اين عرصه و به دست گرفتن تَبرِ بت‌شكنى، بايد با بت‌پرستان اتمام حجّت كند، تا متّهم به خشونت نگردد. و اين درس بزرگى است براى همه كسانى كه قصد مبارزه با مفاسد و ناهنجارى‌ها را دارند، كه در مرحله اوّل به سراغ مجازات و برخورد فيزيكى نروند.

اگر قصد مبارزه با اعتياد، يا بدحجابى، يا ديگر مفاسد اجتماعى را دارند، ابتدا روى كارهاى فرهنگى تمركز كنند، سپس نسبت به كسانى كه كارهاى فرهنگى تأثيرى در آنها نداشته، وارد مرحله بعد شوند؛ آيه شريفه 52 سوره انبيا به تبيين همين مرحله مى‌پردازد. توجّه فرماييد:

«إِذْ قَالَ لِابِيهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِيلُ الَّتِى أَنْتُمْ لَهَا عَاكِفُونَ»؛ آن هنگام كه به پدرش [/ سرپرستش كه در آن زمان عمويش آزر بود] و قوم او گفت: اين مجسّمه‌ها (ى بى‌روح) چيست كه شما همواره آنها را پرستش مى‌كنيد؟!».

اوّل اينكه: از آيه شريفه استفاده مى‌شود كه اين گفتگوى حضرت با آزر، بر خلاف گفتگوى قبلى، خصوصى نبوده، بلكه در حضور مردم و به صورت آشكار و علنى صورت گرفته است.

دوم اينكه: حضرت ابراهيم عليه السلام نفرمود: «اين بت‌ها كيستند؟» بلكه گفت:

«چيستند؟» و با اين تعبير اشاره ظريفى به عدم درك و شعور بت‌ها كرد. اكنون پاسخ آنها را بشنويم:

«قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِينَ»؛ گفتند: ما پدران خود را يافتيم كه آنها را عبادت مى‌كنند».

پاسخ بت‌پرستان در مقابل ابراهيم عليه السلام يك استدلال منطقى و معقول نبود؛