و در همان رساله «الغفران» آن گفتار جالبى را كه درباره قرآن گفته و سابقاً نقل كرديم بيان ميكند و اعتراف مينمايد كه: «هنگامى كه يك آيه از قرآن در ميان سخنان ديگر واقع شود مانند ستاره درخشانى در شب تاريك مى‌درخشد»!

متنبى شاعر 17 ساله‌اى كه ميگويند داعيه نبوت داشت‌

يكى ديگر از كسانيكه ميگويند داعيه نبوت و معارضه با قرآن داشته، احمد بن حسين كوفى معروف به «متنبى» است.

او در سال 303 تولد يافت، از ذوق شعر بهره فراوانى داشت، در آغاز مسلمان بود ولى ميگويند بعداً از اسلام كناره‌گيرى نمود، و در سال 320 دعوى نبوت كرد و در سال 354 كشته شد.

قرائن زيادى در دست است كه نشان مى‌دهد داعيه او بيشتر به علت محروميتهاى خانوادگى و حس جاه طلبى بوده است.

طرز تفكر و روح او را از شعر زير كه از اشعار معروف اوست ميتوانيد درك كنيد:

يعنى: اسبها، شبها، صحرا، مرا ميشناسند، و ضربه نيزه و شمشير و همچنين قلم و كاغذ همه مرا مى‌شناسند.

پدر او در كوفه سقائى مى‌كرد و در آغاز سنين جوانى مدّعى خلافت گرديد و چيزى نگذشت كه مى‌گويند دعوى خلافت مبدّل به دعوى نبوت گرديد (جالب توجه اينكه دعوى او در سن 17 سالگى بود!) علت‌