فى المثل پايه زندگى انسان كه از فطرت او الهام مى‌گيرد بر اساس ارتباط افراد، استحكام پيوندهاى اجتماعى تشكيل زندگى خانوادگى و روابط دسته جمعى است.

بنابراين اگر آئينى دعوت به سوى رهبانيت، و انزواطلبى، و ترك دنيا نمود (آنچنان كه در ميان ديرنشينان مسيحى، و يا ترك ازدواج آنچنان كه در ميان كشيشان كاتوليك رايج است) مطمئناً دوامى نخواهد داشت، همانطور كه امروز مى‌بينيم جز قالب بى‌روحى از اين مراسم باقى نمانده.

سرّ اين موضوع روشن است، انسان همواره به سوى امورى كشانيده مى‌شود كه فطرت او اقتضا مى‌كند نه امورى بر ضد فطرت، و يا مخالف عقل و خرد.

ممكن است در اينجا كسانى ايراد كنند كه ما امروز مسلكهاى نادرستى را سراغ داريم كه صدها ميليون نفر را به سوى خود جذب كرده و بطور فعالى از آن دفاع مى‌كنند، آيا كمونيسم از اين قبيل نيست؟

ولى توجه به يك نكته مى‌تواند جوابگوى اينگونه سئوالات باشد، و آن اينكه پيروزى نسبى اين قبيل مسلكها نه به خاطر اصالت همه جانبه آنهاست، بلكه به خاطر آميختن اصول نادرست، با تزهائى همچون مبارزه با استعمار انسانها، اختلاف طبقاتى، بردگى افراد و ملل به دست افراد و ملل ديگر مى‌باشد، و در واقع رمز موفقيت آنها در همين قسمت نهفته است، نه در اصول ديگر.

بنابراين سر پيروزى و پيشرفت يك آئين، يا مسلك، همواره مرتبط با يك امر واقعى و به عبارت ديگر نقطه يا نقاط قوت آن است.