امروز است.

ضمانت اجرائى در جهان امروز منحصر به جريمه‌هاى مالى، زندان و تبعيد با شرايط نسبتاً سهل و در موارد كمى تنبيهات بدنى از قبيل شلاق زدن است، كه هيچ‌كدام نتيجه مطلوبى نداده است.

مطمئناً ادامه اين وضع براى مردم جهان ارزان تمام نخواهد شد، و بهاى فوق‌العاده سنگينى كه همان از دست دادن امنيت اجتماعى است در برابر آن خواهند پرداخت، نمونه بارز اين موضوع را در پيشرفته‌ترين كشورهاى صنعتى مى‌توان مشاهده كرد.

كيفر به تنهائى كافى نيست، پاداش هم لازم است‌

در قوانين امروز تقريباً هيچگاه براى كسانى كه عمل به قانون ميكنند. پاداشى تعيين نمى‌گردد، و اجراى قوانين را به عنوان دينى بر عهده آنها ميدانند كه هيچگونه چشم‌داشتى در برابر آن نبايد داشته باشد.

گر چه از نظر منطقى هم اين حساب درست است، و در واقع هر كس متعهد و مديون است در برابر اين واقعيت كه ديگران قوانين را در حق او رعايت مى‌كنند، او هم قوانين را درباره آنها محترم بشمارد، در واقع در مقابل امنيتى كه در پرتو قانون يافته، اين دين را نيز بر ذمه گرفته است اين همان دينى است كه «سقراط» به هنگام نوشيدن جام «شوكران» به آن مى‌انديشيد و به آن احترام مى‌گذاشت.

ولى با اين حال اين منطق تنها مى‌تواند «عقل» انسان را راضى كند، و از ارضاى «عواطف» او عاجز است، به علاوه اين محاسبات براى افرادى همچون «سقراط» قابل درك است و افراد عادى درست از آن سردر نمى‌آورند.