و مريم اشاراتى به سرگذشت يعقوب كرده، و در همه جا از او به احترام نام برده است، و كوچكترين مطلب زننده‌اى در تاريخ زندگى اين پيامبر بزرگ ذكر نكرده است، از جمله در سوره انبياء ميفرمايد: وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ نافِلَةً وَ كُلًّا جَعَلْنا صالِحينَ وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدينَ‌ (انبياء- 72 و 73): «ما به ابراهيم اسحاق را بخشيديم، و يعقوب را نيز (بدون اينكه درخواست كند) باو بخشيديم و همه را شايسته (براى نبوت) قرار داديم، و آنها را پيشوايانى كه بفرمان ما (مردم را) هدايت ميكنند، نموديم، ما به آنها كارهاى نيك و برپا داشتن نماز، و پرداختن زكوة الهام نموديم، و آنها بندگان عبادت‌كننده ما بودند».

در سوره (ص) نيز ميگويد: وَ اذْكُرْ عِبادَنا إِبْراهيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ أُولِي اْلأَيْدي وَ اْلأَبْصارِ- إِنَّا أَخْلَصْناهُمْ بِخالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ- وَ إِنَّهُمْ عِنْدَنا لَمِنَ الْمُصْطَفَيْنَ اْلأَخْيارِ و اذكر عبادنا ابراهيم و اسحاق و يعقوب اولى الايدى و الابصارانا اخلصنا هم بخالصة ذكرى الدار و انهم عندنا لمن المصطفين الاخيار (سوره ص- 45- 47): «و به خاطر بياور بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را، قدرت و بصريت.- ما آنها را با خلوص ويژه‌اى خالص، گردانديم، همان يادآورى سراى آخرت بود.- و آنها نزد ما از برگزيدگان و نيكان بودند».

قضاوت قرآن درباره او و ساير انبياء الهى غالباً از همين قبيل است.

اكنون به تورات برميگرديم و شرح ماجراى شگفت‌انگيزى را كه درباره يعقوب نقل ميكند، مى‌شنويم:

در فصل بيست و هفتم از سفر تكوين (پيدايش) چنين ميخوانيم:

«و واقع شد هنگامى كه اسحاق پير شد كه چشمانش از ديدن تار شد و پسر بزرگ خود عيسو را خوانده، وى را گفت كه‌اى پسرم! و او