تاريخ همان آب حيات است كه مى‌تواند به افراد عمر طولانى بدهد، زيرا محصول صدها و هزاران سال تجربيات زندگى انسانهاى گذشته را در چند صفحه يا چند كتاب در اختيار آيندگان مى‌گذارد.

قرآن مجيد كه مى‌كوشد مسائل مهم زندگى را به صورت محسوس و ملموس در اختيار همگان قرار دهد، و حقايق تعليمات خود را براى همگان مفهوم سازد روى قسمتهاى زنده و حساس تاريخ اقوام پيشين تكيه مى‌كند. به همين دليل تواريخ قرآن هرگز جنبه واقعه نگارى ندارد، و بر خلاف تاريخ‌نويسى رايج كه وقايع را بدون در نظر گرفتن ارزش تربيتى آنها مورد بحث و بررسى قرار ميدهد، قرآن در مباحث تاريخى خود انگشت روى «قسمتهاى آموزنده» گذاشته، و مخصوصاً اين اهداف را در ميان شاهكارهاى تاريخى و زنده‌ترين فرازهاى تاريخ جستجو مى‌كند.

قرآن اين قسمتها را كه شايد گاهى در لابلاى سطور تاريخ به صورت يك واقعه جزئى و كم‌ارزش درج شده، زير ذره‌بين تحقيق مى‌گذارد و آنها را تا سر حد يك اصل جاويدان زندگى بزرگ ساخته، و توجه همگان را به سوى آن جلب ميكند.

يعنى به اين ترتيب «مغز تاريخ» را گرفته، و بقيه را كه حكم «قشر و پوست» را دارند، كنار مى‌گذارد.

به همين دليل، بر خلاف روش معمول تاريخ‌نگارى، حس «كنجكاوى» و روح «دقّت و تدّبر و تفكّر» را در شنوندگان در نقاط حساس تاريخى، با تغييرات مخصوص خود برمى‌انگيزد و اعلام بيدارباش ميدهد.

مثلًا:

در داستان يوسف كه يك شاهكار بزرگ انسانى محسوب ميگردد،