ثانياً- حوادث و انقلابهاى رستاخيز در حقيقت مقدمه‌اى براى در هم كوبيدن نظام موجود، و پيش درآمدى براى ايجاد يك نظام نوين است، زيرا در آن هنگام وضع جهان (طبق گواهى آيات مختلف) به هم ريخته مى‌شود، آفتاب و ماه به تاريكى مى‌گرايند، منظومه‌ها در هم پيچيده مى‌شوند، كوهها از هم متلاشى ميگردند، و اين نظام فعلى به كلى در نورديده مى‌شود، و همه صورتها به سوى فنا مى‌روند.

بديهى است يك چنين صحنه‌اى را نمى‌توان با جمله صَنَعَ اللّهُ الَذى اتْقَنَ كُلَّ شى‌ءِ: «اين آفرينش خداوندى است كه هر چيز را مطابق اسلوب و نظام متقنى آفريده» بدرقه كرد، چه اينكه آن حوادث مربوط به نظام آفرينش و اتقان نظم و خلقت جهان نيست، بلكه مربوط به برچيده شدن و بهم ريختن نظامات است.

3- جمله‌ «انَّه خَبْيرٌ بِما تَفْعَلون» قرينه ديگرى بر ارتباط آيه به اين جهان مى‌باشد، زيرا اين جمله ميگويد: «خداوند از كارهائى كه انجام ميدهيد آگاه است. بديهى است اين موضوع بيدار باشى براى مردم در برابر اعمالى كه در اين عالم انجام ميدهند، مى‌باشد، و اين جمله ارتباطى، به حوادث رستاخيز ندارد.

علامه شهرستانى «در الهيئةُ و الاسلام» مى‌گويد: اگر آيه مربوط به قيامت بود بايد جمله به صورت ماضى گفته شود (فعلتم) نه به صورت مضارع.

عجيب اين است كه بعضى از مفسرّان اين قرائن را كه در خود آيه است ناديده گرفته و به آيات قبل چسبيده‌اند و ميخواهند بوسيله آنها ثابت كنند كه آيه مربوط به حوادث قيامت است.

در حالى كه اولًا- قرآن تدريجاً و در حوادث گوناگون نازل شده،