الطريق اى متنه).

با توجه به اين واقعيت خوبى روشن ميگردد كه اين تعبيرات كمترين منافاتى با عفّت بيان قرآن ندارد بلكه مؤيّد آن است.

تنها عيب در طرز لغت ياد دادن به ما فارسى زبان‌ها يا ساير افراد غير اهل لسان است كه هنگام ترجمه اين لغات معناى اصلى را براى ما ذكر نميكنند، و جنبه كنائى آن را ناديده ميگيرند، و چنان ترجمه ميكنند كه ما خيال ميكنيم مثلًا فرج يا قبل و دبر به معنى آن اعضاى مخصوص است، اين اشتباه مربوط به ما و طرز تعليم ماست، نه مربوط به قرآن و طرز تعبيرات قرآن. (دقت كنيد)

اميدواريم نويسندگان و گويندگان محترم در طرز ترجمه‌هاى خود در اين لغات اين نكته را رعايت نمايند تا از اين رهگذر اشكالى در اذهان شنوندگان و خوانندگان آنها توليد نشود.