سوره سبأ

در روايات اسلامى درباره اهمّيّت اين سوره و تلاوت آن تعبيرات جالبى ديده مى‌شود، از جمله در حديثى از پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم كه فرمود:

«مَن قَرَأَ سورَةَ سَبَإٍ لَم يَبقَ نَبِىٌّ وَلا رَسولٌ إلّا كانَ لَهُ يَومَ القِيامَةِ رَفيقاً وَمُصافِحاً

؛ هر كه سوره سبأ را بخواند، در قيامت تمام انبيا و رسولان رفيق و همنشين او خواهند بود و همگى با او مصافحه مى‌كنند». [1]

در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه فرمود:

«مَن قَرَأَ الحَمدَينِ جَميعاً سَبَإٍ وَفاطِرٍ في لَيلَةٍ لَم يَزَل لَيلَتُهُ في حِفظِ اللّهِ تَعالى‌ وَكِلاءَتِهِ فَإن قَرَأَهُما في نَهارِهِ لَم يُصِبهُ في نَهارِهِ مَكروهٌ وَاعطِىَ مِن خَيرِ الدُّنيا وَخَيرِ الآخِرَةِ ما لَم يَخطُر عَلى‌ قَلبِهِ وَلَم يَبلُغ مُناهُ‌

؛ هر كس دو سوره‌اى را كه با حمد آغاز مى‌شود (سوره‌هاى سبأ و فاطر) در يك شب بخواند، تمام آن شب را در حفظ و حراست الهى خواهد بود و اگر آن دو را در روز بخواند، هيچ مكروهى به او نمى‌رسد و آن‌قدر از خير دنيا و آخرت به او داده مى‌شود كه هرگز به قلبش‌

[1]. مجمع‌البيان، ج 8، ص 375، آغاز سوره سبا