بى‌شك محتواى پربار اين دو سوره و درس‌هاى مهمّ توحيدى آن و برنامه‌هاى سازنده عملى كه در آن ارائه شده، كافى است هر انسانى را كه اهل انديشه و الهام و عمل باشد، به بهشت جاويدان سوق دهد.

بلكه شايد اگر تنها از نخستين آيه سوره عنكبوت الهام بگيريم، مشمول سوگند امام صادق عليه السلام شويم، همان آيه‌اى كه موضوع امتحان عمومى انسان‌ها را مطرح كرده و مى‌گويد: همه بدون استثنا در بوته آزمايش قرار مى‌گيرند تا سيه‌روى شوند آنان‌كه غش دارند.

چگونه ممكن است انسان اين آزمون عظيم را كاملًا باور داشته باشد و خود را براى آن آماده نسازد و اهل تقوا نگردد؟